Wim wil geleend geld terug en komt dat met geweld halen

Schrijvers van de rubriek Bij de Politierechter
Schrijvers van de rubriek Bij de Politierechter © Theresa Hartgers
DEN HAAG - Vijfhonderd euro. Zoveel had Wim nog te goed van Alex, een vage kennis in Gouda. Wim had er vaak om gevraagd, maar Alex had Wim geblokkeerd op zijn telefoon. En dus besloot Wim om maar eens langs te gaan, samen met zijn vriend Diego. En dat liep uit de hand.
Dit is een verhaal uit onze serie Bij de Politierechter.
'Hoe wist u eigenlijk waar Alex woonde?', wil de politierechter weten. 'Via via gehoord', zegt Wim, die niet wil bevestigen dat Diego met hem mee was. 'Ik ga niet over anderen verklaren.' Maar Alex en twee mensen die bij hem op bezoek waren, hebben het tweetal geïdentificeerd en dus gaat de rechtbank ervan uit dat ze met zijn tweeën waren.
Ze glippen door de portiekdeur achter iemand anders aan, en komen zo tot aan Alex zijn voordeur op de derde verdieping, waar ze aankloppen. Alex doet open en er ontstaat binnen in de flat een discussie. Volgens Alex heeft Wim hem slechte drugs verkocht en wilde Wim daar toch geld voor hebben. Wim houdt vol dat het om een lening ging: 'Ik heb hem wel honderd keer gebeld en geappt dat ik het terug wilde hebben.' En Alex verwachtte Wim ook wel een keer aan de deur, zo zei hij later bij de politie.

Klappen

De discussie ontaardt al snel in over en weer duwen, en dan krijgt Alex klappen. Volgens één van de vrienden van Alex beginnen Wim en Diego zelfs vrijwel meteen te slaan als ze binnen zijn en slaat Wim het meest. Die ontkent dat tegen de rechter: 'Ik heb hem één keer in zijn gezicht gestompt, en misschien een keer geslagen.'
Alex beweert dat Wim ook nog een vuurwapen uit zijn zak haalde. 'Een Beretta M9, die herkende ik uit een computerspel wat ik speel', zo zegt het slachtoffer. Wim reageert gelaten, maar met klem: 'Onzin. Net als dat verhaal over drugs. Die schuld was niet vanwege drugs.'

Verhaal halen

Volgens Alex hebben Wim en Diego zijn telefoon en identiteitskaart gestolen. De politierechter wil weten of het tweetal daar nou heen ging met het idee om iets waardevols te stelen. 'Nee', zegt Wim, 'ik was niet op zoek naar dingen van waarde, want die heeft hij helemaal niet. Ik verwachtte ook niet dat er geld zou zijn. Ik wilde verhaal halen over die schuld en waarom hij me had geblokkeerd.'
Wim geeft toe dat hij de ID-kaart heeft gepikt, die is ook teruggevonden in zijn zak, maar de telefoon niet. Die is, ook volgens de getuigen, door Diego meegenomen. En de twee vrienden van Alex zeggen dat zij geen vuurwapen hebben gezien.

Eerdere taakstraffen

Het is niet de eerste keer dat Wim met justitie in aanraking komt. Hij heeft twee keer een werkstraf gehad voor diefstal, maar is na de tweede straf blijven hangen bij het bedrijf waar hij de straf moest uitvoeren. En inmiddels is hij ZZP'er in de bouw. Een lange, jonge vent, wat ongemakkelijk op zijn stoel. Naast hem op de grond ligt een plastic tasje waar hij een flesje sap uithaalt waar hij af en toe uit drinkt.
De politierechter vraagt: 'U bent in de afgelopen vijf jaar dus voor soortgelijke feiten veroordeeld?' Wim antwoordt met een schuldbewust 'mja, tsja, eh… geen verklaring voor.' De reclassering maakt zich zorgen over de financiële situatie van de verdachte en het feit dat hij regelmatig blowt. 'Dat vind ik wat overdreven, zo verslaafd ben ik niet. Ik kan best zonder.'

Sparen

De rechter houdt ook voor dat Wim geen spaargeld heeft. Hij antwoordt: 'Ik weet niet hoeveel u had gespaard op uw 21ste, maar om een woning te huren moest ik 2500 euro borg betalen. Dan kan je niet sparen. Maar ik hoef geen hulp bij omgaan met geld.' Dat de reclassering dat wel adviseert vindt hij onnodig, maar op advies van zijn advocaat gaat hij schoorvoetend akkoord.
De officier van justitie schetst het dilemma waar hij in Wim's zaak mee zit: 'Als ik het een woningoverval noem dan hebben we het over twee jaar cel, zelfs meer als ik het vuurwapen meeneem. Maar je kan het ook zo zien dat u alleen in gesprek wilde en het niet wilde laten escaleren, maar dat dat wel is gebeurd. Dan wordt het diefstal met geweld. Daar hangt een andere strafmaat aan.'

Eis

De officier weegt mee dat het inmiddels ruim twee jaar geleden is, en dat het sindsdien goed gaat met Wim. Hij heeft werk en een huis. 'Ook een relatie?', wil de officier weten. Nee, dat niet. 'Want dat kan soms stabiliteit geven', zegt de officier. 'Of gezeik', reageert Wim ad rem.
De verdachte heeft na het incident al twaalf dagen in voorarrest gezeten. De officier zegt: 'Ik zal een milde eis formuleren: 102 dagen cel, waarvan 90 voorwaardelijk. Je kan vast wel rekenen, dus dan weet je wat dat betekent. Maar die drie maanden blijven wel twee jaar boven je hoofd hangen. Dus één fout, welke dan ook, en je verdwijnt achter de tralies. En als bijzondere voorwaarde: meldplicht bij de reclassering, ook gedurende twee jaar. En omdat het toch om een ernstig feit gaat ook een werkstraf van honderd uur.'

Nog milder?

Wim's advocaat vindt de eis nog niet mild genoeg. 'Een straf moet dienen om iets te leren, maar hij heeft zijn lesje al lang geleerd. Het is 2,5 jaar geleden.' De verdediging pleit voor dertig dagen voorwaardelijke cel, een taakstraf van veertig uur en een meldplicht van een jaar, omdat Wim er al een jaar op heeft zitten bij de reclassering.
De politierechter vindt bewezen dat Wim en Diego samen de telefoon en ID-kaart van Alex hebben gestolen. Dat Diego die volgens de getuigen meenam, maakt Wim niet minder schuldig. Dat er met een vuurwapen is gedreigd, vindt de rechter niet aannemelijk. Maar ze vindt het wel een ernstig feit 'Dit is niet de manier om een schuld te innen.'

Uitspraak

Wim krijgt de celstraf conform de eis, dus met 90 dagen voorwaardelijke cel, en een meldplicht voor twee jaar. Schuldhulp en hulp bij blowen vindt de rechter niet nodig. De taakstraf kan wat betreft de rechter wel lager: vijftig uur in plaats van honderd. 'Anders gaat het u teveel in de problemen brengen met uw werk.' Wim stopt het sapflesje in zijn plastic tas en loopt snel de zaal uit.
De namen van Wim, Alex en Diego zijn gefingeerd.