Haags fenomeen Kapitein Jack bestaat vijftien jaar: 'Soms meer een buurthuis dan een viszaak'
DEN HAAG - Viszaak Kapitein Jack bestaat op 1 juni 15 jaar. De kleine keet van nog geen 20 vierkante meter op de Thorbeckelaan, onderaan het Haagse winkelcentrum De Savornin Lohmanplein, is inmiddels uitgegroeid tot een heus familiebedrijf. Met sinds kort een filiaal bij station Hollands Spoor. Toch lijkt het bedrijf anders dan andere winkels. Belangrijke spil is de praatgrage eigenaar Jack Biekram. Hij is een lokale bekendheid. En niet alleen vanwege zijn vis. Wat is het geheim van deze zaak?
De klanten zijn een afspiegeling van de gevarieerde inwoners die Den Haag heeft. Politici, daklozen, rechters, schilders, advocaten, leerlingen van de nabijgelegen scholen, je treft er van alles. En met al die mensen maakt Biekram (52, twee kleinkinderen) een praatje.
'Je bent allereerst mens en dan pas ondernemer. Je moet openstaan voor mensen, je hart openzetten. Ook voor de moeilijke gesprekken.' Een klant komt niet alleen voor eten, is zijn filosofie. 'Ze komen altijd voor de momenten met ons, dat is niet per se eten. Dat is ook even je hart luchten.'
Nieuwtjes uit de buurt
Afgelopen zaterdag, hij stond nog uit te laden, kwam er al een mevrouw vragen of Biekram even tijd had. 'Wat is er schat, vroeg ik. Toen vertelde ze dat haar dochter borstkanker heeft. Dat soort gesprekken. Dan sta je eerst even gechoqueerd te luisteren en dan zegt ze: ik wilde het even kwijt aan jou. Dat is toch bijzonder.'
De visboer speelt dus een opvallende rol in de lokale gemeenschap. 'Ik ben soms meer een buurthuis of een informatiecentrum, dat klopt. We zijn ook een soort bron van nieuwtjes uit de buurt.' Die worden tijdens het eten uitgewisseld in het krappe keetje, of bij mooi weer buiten aan de statafels. Niet zelden is het de eigenaar zelf die het hoogste woord voert. Als hij niet tussendoor het verkeer een handje helpt.
Nederland en Suriname
Toch was het niet voorbestemd dat hij hier een zaak zou beginnen. Het leven van Jack speelt zich afwisselend af in twee verschillende werelden. Hij werd geboren in Suriname, maar vertrok met zijn ouders naar Nederland. Later ging hij terug, maar kon daar geen baan krijgen en dus besloot hij weer naar Nederland te gaan.
'Ik heb zeven jaar in Suriname gewoond, maar daar was geen werk. Ik heb er verschillende dingen gedaan, als ondernemer in het openbaar vervoer, ik heb er een kantine gehad bij een school, maar dat was allemaal geen succes.' Wel ontmoette hij er zijn vrouw Natalie, nu 43. En hun twee kinderen werden er geboren.
Heimwee naar de Thorbeckelaan
In Nederland kon hij in aan de slag op zijn huidige plek, toen nog van een andere eigenaar. Jack had nog nooit een haring schoongemaakt. 'Ik was wel een echte verkoper, want ik kom uit een ondernemersgezin. Van vis wist ik niks. Het vak heb ik van Rene, de vorige eigenaar geleerd. En ik heb mezelf er enorm in verdiept. Later heb ik de zaak overgenomen, vijftien jaar geleden. En nu ben ik hier niet meer weg te denken, uit deze buurt. Wat een fantastische plek om te werken.'
Dat werd hem pas echt duidelijk toen hij acht maanden geleden een winkel overnam bij station Hollands Spoor, midden in coronatijd. 'Alle horeca daar moet weer opbouwen en dat is soms best pittig. Ik heb de eerste paar maanden na de overname zelf daar gestaan, maar nu ben ik weer dagelijks hier. Ik miste deze buurt verschrikkelijk. Hier voel ik mij veel meer gewaardeerd.'
Nu staan zijn zoon Jeremy (19) en schoonzoon Quinten (25), afwisselend met dochter Allijah (23) in de nieuwe zaak. Een heus familiebedrijf dus. 'We hebben ook één personeelslid dat geen familie is, Esther. Maar zij past wel goed in het team, hoor', lacht Biekram.
Ondertussen gaat voor de zoveelste keer tijdens het gesprek zijn telefoon. Het is een mevrouw van 86, die graag wat te eten wil laten bezorgen. 'Doen we eigenlijk niet, maar ja, voor haar natuurlijk wel', zo klinkt het. Voor zijn klanten doet hij alles. Zeker als ze geregeld komen.
Vast publiek
'Ik ken veel mensen bij naam. Vaste klanten geven sjeu aan het werk. En ze zeggen je ook direct wat ze van je vinden. Echt Haags, die directheid. Heerlijk, ik ben zelf ook zo. Ik geef ook altijd echt mijn mening, recht uit het hart.'
Dan komt er een vaste klant langs. Het is Wim - 'Jarenlang op die gele bus van Westnederland gezeten, meneer' - een gepensioneerde chauffeur. 'Hij heb goeie spullen en ik vind het leuk dat er een heel gezin in zo'n tent staat', klinkt het in plat Haags, terwijl Wim geroutineerd een haring langs zijn huig laat glijden.
'Blaffende veldheer'
En dan komt de Haagse directheid ook bij Wim om de hoek kijken. 'Jack heeft wel een speciale manier van werken, als hij hier met zijn gezin staat. Het is echt een dictator, hoor. Alles zit in zijn koppie, hij weet precies hoe het moet en hoe hij het wil.'
Dat viel ook de makers van de AD Haringtest van 2016 op. 'Als een veldheer staat de eigenaar in zijn zaak commando's naar het personeel te blaffen', schreef de krant destijds. 'Dat mogen ze schrijven', riposteert Biekram. 'Ze schreven ook dat je voor mijn haring niet in de rij hoeft te staan.' Hij eindige met een 5,5 op plek 85. 'Nou, ze hadden het mis. Want mensen staan hier nog steeds in de rij. Het zegt trouwens genoeg over die haringtest, want die bestaat niet meer. En ik nog wel.'
Pittige sambal
Binnen zit Soeniel ondertussen zijn fish and chips weg te werken. 'Ik werk twee dagen per week hier in de buurt en dan kom ik altijd. Ik geniet niet alleen van het eten, maar ook van de ambiance. Iedereen komt hier met een smile op het gezicht.'
Hij komt speciaal voor de pittige sambal. 'Ja, heel bijzonder. Die wordt gemaakt door Natalie, zijn vrouw. Daar houd ik wel van', zegt hij al etend. Echt luxe en ruim is het er niet. Suniel zit op een eenvoudig krukje, midden in de winkel.
Biekram heeft inmiddels dan ook plannen om zijn zaak aan de Thorbeckelaan te verbouwen. 'Ja, ik wi iets nieuws en ben al druk bezig met een architect. Dat plan moet nog ingediend worden bij de gemeente. Maar echt makkelijk is het niet.'
'Ik wil bijvoorbeeld een vlaggenstok. Dat klinkt heel simpel, maar ik wil niet zo'n ding wat erin geschroefd zit. Het moet er echt eentje zijn die in het ontwerp geïmplementeerd is.' Dat klinkt als een perfectionist, die misschien wat te hoge eisen stelt. 'Ja, dat klopt. Maar ik doe het maar één keer en dan moet je het wel goed doen.'
Hollandse Nieuwe
Wanneer de nieuwe behuizing er staat, kan Biekram nog niet zeggen. Voorlopig heeft hij nog genoeg te doen. Op 1 juni wordt het 15-jarig jubileum gevierd en op 15 juni start de verkoop van de Hollandse Nieuwe. Dat is traditioneel de drukste maand voor viszaken.
Die nieuwe haring levert een flinke omzet op, maar daar gaat het hem niet per se om. 'Nee, ik dacht ooit dat ik binnen tien tot vijftien jaar binnen wilde zijn. Maar dat is niet gelukt en is ook niet belangrijk. Ik heb te veel mensen ziek zien worden en te hard zien werken. Gelukkig zijn, dáár draait het om.'
