Viszaak na net geen 100 jaar dicht: 'Eén van de laatste Hollandse winkeliers'
DEN HAAG - Yvonne en Arie Plugge moeten nog een paar uurtjes werken. Dan gaat de deur dicht en komt er een eind aan de bijna honderdjarige geschiedenis van de Haagse vishandel Plugge. Het tweetal heeft geen kinderen, maar er is wel een nieuwe eigenaar gevonden voor hun zaak aan de Apeldoornselaan, op de hoek met de Dierenselaan. De vishandel kent een lange geschiedenis: oma Caroline gaat in de jaren 20 al met twee manden vol vis langs de deuren.
De tweede generatie begint vervolgens in de jaren 30 een viskraam, die door de derde generatie wordt omgezet in een stenen gebouw. Arie Plugge (67) en zijn vrouw Yvonne (64) hebben er op die plek een heel leven in de vis opzitten.
Arie dus als telg uit het familiebedrijf en Yvonne aangetrouwd. 'Ik werkte niet met vis, maar in een bakkerij toen ik Arie 42 jaar geleden ontmoette. Ook hier, op de Apeldoornselaan. Hij kwam paaseieren bij mij kopen.'
Twijfel over huwelijksaanzoek
En die smaakten blijkbaar naar meer. 'Ga ja een avondje mee uit, vroeg hij', vertelt Yvonne. 'Nou, toen gingen we naar de Golden Earring op het strand. Een paar weken later vroeg hij mij ten huwelijk. Ik heb wel even getwijfeld ja, we kenden elkaar pas een blauwe maandag.'
Toch ging ze ervoor. Het tweetal ontmoette elkaar in augustus en is in mei getrouwd. 'Of ik daar spijt van heb? Daar geef ik geen antwoord op', lacht Yvonne. 'Nou ja, je komt in een familiebedrijf terecht. Je wordt nooit eigen, dat valt niet mee. Maar ik vind het nog steeds leuk en ben de vis echt gaan waarderen.'
'Hij is bang dat 'ie ziek wordt'
Arie: 'Ik heb er geen spijt van, zeker niet.' Ook niet van het overnemen van de viszaak, trouwens. Maar dat ze nu stoppen, dat was wèl zijn idee. Yvonne: 'Hij is bang dat 'ie ziek wordt. En we willen nog zo veel leuke dingen doen.'
Daarover straks meer, maar eerst even terug in de geschiedenis. Want er is sinds oma uit venten ging met die manden heel wat veranderd. Neem nou de buurt, oorspronkelijk een echte arbeiderswijk.
Van Hollanders met haring naar Turken met ansjovis
'Ja, onze klantenkring is wel veranderd. In de jaren 60 kwamen hier vooral Hollanders en dan met name voor de haring. Of om vis voor de kat te kopen, dat gebeurde vroeger ook veel', vertelt Yvonne. 'Maar die mensen gingen allemaal naar Zoetermeer en later kwam De Strijp in Rijswijk, ook daar verhuisden veel mensen heen.'
Er kwamen vooral Turken en Marokkanen voor terug. 'Nou, die eten ook veel vis hoor. We hadden het nog steeds druk', zegt ze. 'Turken eten bijvoorbeeld veel ansjovis.' Tegenwoordig hebben ze vooral veel Polen als klant, maar ook Bulgaren.
Ook de vraag naar vis is gekenterd. 'Door buitenlandse vakanties komen mensen met andere vissoorten in aanraking. Die willen ze dan thuis ook een keer eten. Zeebaars bijvoorbeeld, of dorade.' In de tussentijd veranderde ook het karakter van het winkelcentrum.
Zo verdween het bekende carillon van de buitenmuur bij de juwelier en wordt de destijds immens populaire braderie al jaren niet meer georganiseerd. 'Ja, dat was allebei wel kenmerkend', zegt Arie. 'We zijn ook bijna de laatste oorspronkelijke, echt Hollandse winkeliers hier', vult Yvonne aan.
'Samen met Sporthuis AJ, verderop op de Dierenselaan. Maar die gaan binnenkort ook dicht.' Een medewerkster van die zaak laat desgevraagd weten dat ze inderdaad van plan zijn over anderhalf jaar de deuren te sluiten. Maar eerst geven Yvonne en Arie er de brui aan. Na bijna honderd jaar, dus. Bijna.
Vinden ze het niet jammer dat het jubileum niet wordt gehaald? 'Het is inderdaad na 97,5 jaar ja, dat klopt.' Met welk gevoel doen ze straks de deur dicht? 'Weet ik veel, geen idee', lacht Yvonne.
Veel cadeaus en reacties van trouwe klanten
'Wat ga je doen met dat bord, Plug?', roept ze naar haar man. Die is druk bezig een bord met aanbiedingen buiten te zetten. Yvonne legt ondertussen geroutineerd de gerookte makrelen in de vitrine in een andere volgorde.
Daarna laat ze trots de bekers zien die ze van trouwe klanten hebben gekregen. Op een plank in de achterwand staat een grote doos chocolade, ook gekregen van hun trouwe clientèle. 'Ze willen niet dat we dichtgaan. We krijgen veel reacties. Kan jij dan niet alleen doorgaan, Yvonne? Jij bent toch nog jong? Dat vragen ze mij, echt.'
Geen kebab
Maar dat ziet ze niet zitten. 'Nee joh, dan moet ik vreemde mensen gaan inwerken. Dat zie ik helemaal niet zitten. Daar heb ik geen zin in, sowieso vind ik werken met een ander moeilijk.' Wat gebeurt er met hun winkel? Wordt het de zoveelste kebabzaak in de stad?
'De verkoop ging heel snel, binnen anderhalve week kregen we al een goed bod. En dat hebben we geaccepteerd. Nee, geen kebabzaak. Alles blijft zoals het is, alleen dan zonder ons. De nieuwe eigenaar heeft al met ons meegelopen en hij doet het geweldig, vind ik.'
Nu nog even genieten
Ondertussen laat ze voor vaste klant Ibrahim een portie kibbeling en calamares in het bakvet glijden. 'Ik kom hier al twintig jaar, al toen ik hier nog vlakbij op school zat', vertelt hij. 'Het is wel heel erg jammer dat ze stoppen, inderdaad. Dus daarom geniet ik er nu nog even van.'
Gaat hij voortaan naar de concurrent, op de hoek met de Zuiderparklaan? 'Die nieuwe man is goed hoor', roept Yvonne. 'Die moet je uitproberen.' Ibrahim knikt instemmend. Hij kent Yvonne blijkbaar inmiddels langer dan vandaag.
Linedancen en met ballen gooien
Maar wat gaan ze nou doen na vandaag, met al die vrije tijd? 'Nou, we zitten allebei op countryline dansen. Dat vinden we echt heel erg leuk. En hij zit op jeu de boules', vertelt Yvonne. Een wereldreis maken, nu ze alle tijd hebben? Dat zijn ze niet van plan.
Sterker nog, ze blijven bewust veel dichter bij huis. 'Jarenlang hebben we alleen onze woning in Loosduinen en onze zaak hier aan de Apeldoornselaan gezien', zegt Arie. 'Nooit iets anders.' Daarom wil het echtpaar nu op safari in hun eigen Den Haag.
'Sleutels uit je zak'
'Ja, lekker met de tram. En dan een stuk lopen, met zo'n tour. Dat je al die hofjes ingaat', zegt Yvonne met zichtbaar veel voorpret. Maar eerst nog even op de foto, voor Omroep West. 'Doe je vest uit, Plug', sommeert Yvonne haar Arie.
'En doe die sleutels uit je zak'. Arie volgt gedwee de aanwijzingen op. Met een glimlach. Want dit paar straalt niet alleen uit dat ze enorm goed op elkaar ingespeeld zijn, maar ook dat het met die liefde na al die jaren nog wel goed zit.
Laatste feestje
Vlak voor de sluiting worden ze nog wel geconfronteerd met gemeentelijke regels. 'We wilden hier in de zaak voor de deur iets leuks organiseren voor onze vaste klanten. Maar dat mocht niet van de gemeente, want geen vergunning', verzucht Yvonne.
Daarom verplaatsen ze het feest maar naar de kroeg pal achter hun zaak, het roemruchte café Rustenburg. 'Ja, hallo. We willen natuurlijk niet zomaar ineens weggaan', zegt Yvonne. 'Iedereen is tussen 15.00 uur en 16.30 van harte welkom.' Zo kort maar? 'Nou, ik verwacht wel wat uitloop', lacht ze.
LEES OOK:
