Vakantie in eigen regio: 'Haagse' camping in Leimuiden, zonder afgunst op Amsterdammers

Zelf staat hij nu 52 jaar op de camping die sinds 1968 bestaat. 'Naar mijn zin', voegt de ras-Hagenees eraan toe. Zijn familie kwam van een camping in het Noord-Hollandse dorp Nederhorst den Berg en zocht een locatie in de buurt. 'Er stonden toentertijd nog maar negen caravans.' Vijf decennia later telt het naar de naastgelegen rivier genoemde kampeerterrein een kleine driehonderd vaste plekken van tussen de 150 en 250 vierkante meter.

Waar hij voorheen elk weekend op de Leimuidense camping verbleef, is de gepensioneerde Walburg (geboren in 1946) er momenteel drie à vier maanden per jaar te vinden. 'Ik woon in een Vinex-wijk, ik stap in mijn auto en binnen twintig minuten ben ik hier. Het voelt een beetje als mijn achtertuin. Thuis zit je maar alleen, hier ben je onder elkaar.'

Zijn 26 jaar jongere nicht Patricia van Rijn komt al vanaf haar geboorte op camping De Drecht. De laatste jaren is ze daar elke week van woensdag- tot zondagavond. 'Dit is mijn buiten', verklaart de in Rijnwijk woonachtige Van Rijn. 'Ik had een huis met een tuin, maar nu heb ik een appartement. Dus dit is mijn tuin geworden. Ik zou niet meer zonder kunnen.'

Hagenaars en Hagenezen zijn al sinds jaar en dag in de meerderheid, weet Walburg. Al stonden er volgens hem vroeger wel meer stadgenoten dan vandaag de dag. 'Er zijn ook zat Amsterdammers, maar de voertaal is toch wel meest Haags. Hoe dat klinkt? Plat, hè. Je hoort het aan mèn stem wel', zegt hij met een onmiskenbaar Haags accent.

'Den Haag heeft wel de overhand', erkent Ellie Roos. Met haar man is zij eigenaar van de camping die haar schoonvader 54 jaar geleden heeft geopend. 'Dat is al jaren zo. Hoe het is, een camping vol met Hagenaars en Hagenezen? O, geweldig', reageert ze met onvervalste Amsterdamse tongval, een verwijzing naar waar haar wortels liggen. 'Rivaliteit is er hier niet. Het gaat altijd goed.'

Walburg bevestigt die woorden, maar kan het niet laten om soms met een klein plaagstootje op de proppen te komen. 'Als hier Amsterdammers langskomen, dan zingen wij nog weleens: Er is een Amsterdammer doodgegaan', grapt de gepensioneerde Hagenees. Dan, serieus: 'Die jongens gaan altijd zwemmen in de Drecht. Zij zijn heel aardig en amicaal.'

Dat het leven ook op zijn geliefde camping niet altijd rozengeur en maneschijn is, heeft hij aan den lijve ondervonden. Zijn vrouw is op 63-jarige leeftijd overleden in de caravan. 'Dat was natuurlijk een drama. Ik denk er elke dag aan.' Toch verwacht Walburg nooit meer weg te gaan van camping De Drecht. 'Misschien tussen zes planken. Of ik moet het niet meer kunnen betalen. De gemeente Kaag en Braassem is niet goedkoop, hoor. Die rekent alles door.'

Van Rijn is al minstens even verknocht aan de camping en ook zij ziet zichzelf er nog vele dagen doorbrengen. 'Ik denk ook totdat ik er niet meer ben. Als de camping zo lang blijft bestaan. Dat moet je maar afwachten, dat weet je natuurlijk niet. Maar dat hoop ik wel.' Dan vindt de Haagse familie het de hoogste tijd om te 'pimpelen' (oftewel: proosten met een pilsje) en en potje te gaan darten. Het campingleven lacht ze toe.