Even binnen gluren in dit sprookjeshuis midden in het bos: 'Je woont hier super'

Ze zijn echt een grensgeval. 'We huren het van de gemeente Den Haag, maar het staat op Wassenaars grondgebied', vertelt Sindy. Dat is soms verwarrend, zo blijkt. 'We hadden ooit zelfs twee postcodes, maar dat is gelukkig voorbij', zegt ze. Dat was maar een heel klein smetje op een prima deal. Want wie wil hier nou niet wonen? Sindy vertelt hoe het hen is gelukt.

'Mijn man is bevriend met de mensen die hier aan de overkant wonen, in de boerderij. Zodoende hoorden we dat het mogelijk was ons in te schrijven bij de gemeente. Je moest ook een motivatiebrief schrijven waarom je hier wilde wonen. We waren eigenlijk op zoek naar een koophuis, maar toen kregen we bericht dat we bovenaan de lijst stonden.'

Sindy glundert nog steeds als ze het verhaal vertelt. 'Eerst woonde hier nog de boswachter, maar daarna is het helemaal gestript en gestuct. Er kwam dubbele beglazing in en daarna konden we er eigenlijk zo kant en klaar in. Gelukkig maar, want ik was toen zwanger van onze zoon. Dan heb je geen zin in een verbouwing.'

Zijn de huidige boswachters niet jaloers? 'Nou, dat weet ik niet. Misschien wel. Sowieso zijn veel mensen jaloers, maar wel op een goede manier. Ik heb nooit afgunst gemerkt.' Die jaloezie is wel te begrijpen, zegt ze.

'Je woont hier super, zo midden in het bos. Maar je hebt daarnaast ook alles in de buurt.' Toch was het aan het begin wel even wennen. 'Berry werkte toen we hier kwamen wonen nog als portier, bij een discotheek in Zoetermeer. De eerste nacht sliep ik hier dus alleen, dat vond ik wel spannend. Maar gelukkig was er niks aan de hand.'

Toch was het toen ze er net woonden een keer wel even goed schrikken. 'Ik heb mijn man weleens wakker gemaakt en gezegd dat er volgens mij iemand werd verkracht in het bos. Er klok echt een enorm gegil. Dat bleken dus vossen, die maken dus óók een soort geluid alsof er mensen aan het gillen zijn. Dat wist ik niet.'

Inmiddels zijn ze beter gewend aan wonen tussen de dieren. 'Echt grote beesten zoals reeën, die heb je hier niet. Maar wel veel vogels, konijnen en muisjes.' Echtgenoot Berry houdt zich meer bezig met grote dieren: hij is tegenwoordig hoefsmid.

'Mensen komen ook weleens om hoefijzers vragen hier aan de deur. Niet alleen omdat die geluk zouden brengen, maar ook voor kinderfeestjes. Dan worden ze versierd en maken mensen er fotolijstjes van.' Maar dat is niet de enige reden dat mensen langskomen. Het huisje zelf trekt ook veel bekijks.

'Mensen staan soms wel door de ruiten naar binnen te kijken, ja. Vooral in de weken dat de Japanse tuin hier in Clingendael open is, dan is het erg druk. Soms lopen mensen ook heel brutaal onze tuin in, maar aanbellen durven ze dan weer niet. Die drukte, dat was wel even schakelen. Mensen gooien soms ook hun fiets hier tegen ons hek aan. Mensen hadden zelfs een keer hun fietsen zo aan ons hek vastgezet, dat we er zelf niet meer in konden', lacht Sindy.

Soms is het publiek juist wel welkom. 'Eind van het jaar verkopen we hier kerstbomen. Nee, niet uit het bos, haha.' Soms komen kerstbomenkopers ook wel een beetje om het huis beter te kunnen bekijken. 'Buren bijvoorbeeld. Maar dat is prima hoor, dan laat ik het ze graag even zien.' En buren zijn niet de enigen, vertelt Sindy.

'Nou, sinds zoon Jayden op de basisschool zit, speelt hij ook meer bij vriendjes thuis en andersom. En wij zijn dan inderdaad wel zo'n beetje het favoriete adresje ja', zegt ze duidelijk trots. 'Hij kan hier met zijn vriendjes lekker ravotten in het bos. En er staat vaak een ijscoman bij de ingang, Theo. Dat helpt ook. Als hij Jayden ziet, begint hij meteen enthousiast te roepen of hij een ijsje lust.'

Het moet toch een gek gevoel geven, thuiskomen in zo'n sprookjeshuis. Hebben ze niet het gevoel dat ze in de Efteling wonen? 'Ja, dat horen we wel vaker. Ik heb ook eens een kind aan zijn vader horen vragen: papa, woont hier een echte heks? Dan heb ik wel zin om als heks verkleed naar buiten te komen, ja.'

Sprookjeshuis of niet, het lijkt wel een beetje krap, met een driekoppige familie in zo'n klein huis? 'Nee hoor, we hebben boven met zijn allen één grote ruimte. Als onze zoon wat groter is, verhuizen wij wel naar beneden. Naar de bedstee. Dan heeft hij boven de hele ruimte voor zichzelf.'

Iets groters, in bijvoorbeeld Leidschenveen of Ypenburg? Dat ziet ze niet zitten. 'Ik zou voor geen goud willen ruilen. Ik werk voor een verzekeraar en doe dat twee dagen per week vanuit huis. Kijk, dit is mijn uitzicht', wijst ze. Vanuit het raam zie je bekende, brede laan die het bos in loopt. 'Waar heb je dat? Nee hoor, het is de bedoeling dat wij hier nooit meer weggaan.'