Goudse Loes schrijft boek met haar psycholoog: 'Denk je dat je mij kunt helpen?'

Deze vraag is volgens de psychotherapeut een veelgestelde vraag van zijn cliënten. 'Er zit dan ergens een blokkade en ik probeer samen met hen die knoop losser te maken', legt Van 't Spijker uit. Hij zegt vaak 'ja' op de vraag, maar wijst er dan ook op dat mensen vooral zichzelf kunnen helpen. 'Het is mijn taak om vragen te stellen waardoor ze ontdekken hoe dat kan.'

Zo heeft Loes haar therapie ook ervaren. Door de gesprekken met Adriaan leert ze dat ze door moeilijke ervaringen in haar vroege jeugd erg kritisch is op zichzelf en soms reageert zoals een kind dat doet. 'Hij zegt het niet direct tegen mij, maar ik moet het zelf ontdekken en daardoor kan ik ook inzien dat ik het anders wil laten gaan.'

Anders is het leven van Loes vervolgens zeker gegaan, net als de tijd die de therapie in beslag heeft genomen. 'Van tevoren dacht ik met tien sessies klaar te zijn, want intensieve therapie is vast voor ernstige gevallen.' Dat vooroordeel bleek niet waar, want Loes kreeg een intensieve behandeling: drie jaar lang, één sessie per week.

Nu achteraf zegt ze dat ze geluk heeft gehad met deze tijd. 'Sterker nog, ik heb het gemist toen het klaar was', vertelt ze. Ze is het dan ook roerend eens met psychiater Bram Bakker die in het voorwoord schreef ‘Psychotherapie is een luxe die ik mezelf toesta, het is verantwoordelijkheid nemen voor je gezondheid net als sporten of een yogales volgen.’

'Precies', zegt Loes. 'Je baas juicht het toe als je op dieet gaat, maar als je zegt dat je psychische hulp nodig hebt dan deinzen mensen terug.' Terwijl mensen echt sterk zijn als ze aan hun geestelijke gezondheid werken, vindt ze. 'Je bent echt geen kneusje. Ik heb bijvoorbeeld nog steeds gewerkt in die tijd, ook als ik me niet goed voelde. Dit gaf me het gevoel dat ik van waarde ben. Als het één niet gaat, dan kan het andere in het leven nog wel doorgaan.'

Psychotherapeut Adriaan hoopt dat hun boek leerzaam mag zijn voor mensen die overwegen om in therapie te gaan maar geen idee hebben waar ze moeten beginnen. 'Het boek is een intiem kijkje achter de schermen van de praktijkkamer. Gesprekken die door het beroepsgeheim normaal gesproken verborgen blijven.'

Hoe is het voor Loes om die schermen te laten zakken door haar intieme gesprekken te delen in een boek? 'Door het opschrijven en nalezen heb ik mijn drie jaar therapie nu zeven keer opnieuw beleefd', lacht ze. 'Ik kan daardoor blijven oefenen om tegenwicht te bieden aan kritische dingen die ik soms over mezelf denk. Ik heb dingen meegemaakt waardoor dit is ontstaan,' legt ze uit. 'Ook al zegt iedereen dat ik een goede moeder ben, dat voelde ik zelf totaal niet zo.'

Wat er precies in haar kindertijd is gebeurd kom je via het boek niet te weten. 'Als je dat vertelt dan denken mensen dat je de schuld wilt geven aan je opvoeding maar ik wil niemand aanklagen.' De perfecte ouders bestaan volgens Loes dan ook niet. 'Maar gelukkig bestaan mijn ouders wel.'

Die zin heeft ze ook in haar boek geschreven wat ze aan haar vader en moeder gaf. Die vonden het heel lastig om te lezen en twijfelden soms aan zichzelf, maar dat hoeft volgens Loes niet. 'Door te werken aan mijn geestelijke gezondheid ben ik erachter gekomen dat ik niet moest veranderen maar dat ik dingen anders mag gaan aanpakken. Eigenlijk heb ik met therapie gewoon een gebruiksaanwijzing van mezelf gemaakt.'

Adriaan van ’t Spijker is iedere keer weer onder de indruk van de veerkracht van mensen die bij hem in behandeling zijn geweest. 'Vaak hebben ze gewoon een duwtje in de goede richting nodig en groeien vanzelf weer verder.' Tegelijkertijd ziet hij ook dat er een stigma op blijft zitten. 'Hoewel half Nederland in therapie zit, blijft het kwetsbaar om te zeggen wat er aan de hand is. Maar mensen kunnen leren hoe ze zichzelf kunnen helpen. Ik heb het mooiste beroep wat er is.'