Huis met blauw dak: spookverhalen, heimwee naar zee en opvallende overgrootvader

'Mijn droomhuis', 'Ik wilde daar als kind altijd al wonen', 'Ik ben er zo ontzettend vaak langsgereden', 'Echt prachtig'. Ons verhaal over de bijzonder Villa Beukenhage maakt heel wat los, dat blijkt wel. In de zoektocht hoe het huis toch aan zijn blauwe dak komt, begonnen we met een zekere Willem Kreukniet. Deze Rotterdammer heeft het pand in 1913 laten bouwen, meldde de gemeente Wassenaar ons.

Maar dat klopt niet. 'Hij heette Wouter', mailt iemand ons. En inderdaad. Bij het stadsarchief Rotterdam hebben ze zijn persoonskaart op ons verzoek boven water getoverd. Hij is geboren op 28 april 1870 en is 'vertrokken naar de Leidschestraatweg te Wassenaar', staat er.

Jammer maar helaas, veel meer over deze man weten ze bij het archief niet te vertellen. Veel mensen die reageerden, komen wel met een verhaal over hem op de proppen. De blauwe dakpannen zouden te maken hebben met de zee.

De een mailt dat 'de opdrachtgever zo onder de indruk was van de kleur van de oceaan aan de Côte d'Azur, dat hij dakpannen in die kleur in Frankrijk heeft laten maken.' Iemand anders mailt: 'Mijn vader vertelde mij als kind altijd dat het huis is gebouwd door een man uit Italië met een enorme heimwee naar de blauwe zee.'

Op Facebook schrijven twee mensen dat ze een soortgelijk verhaal tijdens een schoolreisje te horen hebben gekregen van de buschauffeur, toen die langs het gebouw reed.

Waarschijnlijk heeft die chauffeur het vaker verteld, want beiden zaten op een andere school. En het verhaal duikt ook nog een paar keer op in onze mailbox.

Mogelijk was er ook een grappenmaker actief: de vader van Peter. 'In de jaren 50 reed ik met mijn vader langs deze villa. Hij vertelde mij toen dat hier een directeur woonde van Unilever, die de blauwe dakpannen lieerde aan het botermerk Blueband. Ik weet niet of het een grap of werkelijkheid was', schrijft hij.

Het blauwe dak was zelfs inspiratie voor een cd, mailen meerdere mensen ons. 'Under a Blue Roof', van Mathilde Santing, uit 1994. Dat vraagt om uitleg. Weet zij meer?'Ik reed vaak van Amsterdam naar Den Haag, als ik daar ging spelen. Dan kwam ik telkens langs dat huis met prachtige blauwe dak', zegt Santing. 'Ik heb daardoor geïnspireerd inderdaad een van mijn albums de naam Under a blue Roof gegeven. Op de oorspronkelijke hoes stond zelfs een foto, geloof ik.'

Een binding heeft ze er verder niet mee. 'Nee, alleen maar in mijn fantasie. Het is betoverend, zo sprookjesachtig mooi en origineel met dat blauwe dak. En het staat daar zo mooi. Ik zou er best willen wonen ja. Als ik ooit een wereldwijde nummer 1-hit scoor, dan ga ik het zeker kopen. Dan maak ik er een mooie studio in. Maar voorlopig blijft het bij dromen, ja.'

Ook mailen mensen ons dat ze er op school hebben gezeten ('een Montessorischool in de jaren 40/50) en Rein Carlier uit Den Haag heeft er zijn vervangende dienstplicht vervuld. 'Eind jaren 60 heb ik daar meegeholpen bij de Parousia Zending, een christelijke organisatie. Die zaten toen in het gebouw', zegt Carlier.

'In de grote vakantie waren er kinderkampen, met tientallen kinderen uit heel Nederland. Die logeerden daar dan. We ging ook zwemmen bij de Wassenaarse Slag. Ik maakte er schoon, hielp met koken en heb zelfs de kelder nog opgeknapt. Ik heb daar een geweldig goeie tijd gehad.'

Inmiddels is hij bijna 81, maar het gebouw laat hem nog steeds niet los. 'Eén keer per jaar ga ik met mijn vrouw op pelgrimstocht. Dan rijden we er met de fiets langs, aan de achterkant. Echt een leuk gebouw. Ik heb er zelfs nog dia's van.'

Andere opmerkelijke reacties: veel mensen zagen het als kind als een spookhuis. Of zelfs 'heksenhuis, zoals Cora het omschrijft. De huidige huurder, headhunter Jan Rapmund, weet van niks. 'Of het bij ons spookt? Nou, we zitten al dertien jaar in dit pand, maar daar heb ik nooit wat van gemerkt', zegt Rapmund.

Anderen trouwens ook niet. 'Mijn kinderen, maar ook die van collega's, hebben hier weleens eenzaam en alleen zitten studeren voor hun examens, in alle rust. Urenlang. Maar nee, geen klapperende deuren of geestverschijningen. Maar we zijn zelf wel een rariteitenkabinet, met het personeel hier', lacht Rapmund. Juist.

En dan even terug naar die dakpannen. Verschillende mensen melden ons welk bedrijf ze gemaakt zou hebben. En allemaal een ander bedrijf. Extra verwarrend: in de jaren 70 zouden de dakpannen al een keer vervangen zijn. 'Toen zijn ze gemaakt door Koninklijke Tichelaar in Makkum', meldt een oud-werknemer ons vanuit Bolsward.

'We maken wel veel groene tegels, ook voor Engeland. Maar van blauwe weet ik niks', reageert een medewerkster van Koninklijke Tichelaar. 'En navragen kan ik het ook niet, want er werken hier geen mensen meer uit die tijd.' Een collega van haar meldt dat het bedrijf de dakpannen inderdaad heeft gemaakt, maar waarom ze per se die kleur wilden hebben, kan hij niet vertellen.

Er is nog een ander spoor: de ex-werknemer uit Bolsward zegt dat de verbouwing destijds is gedaan door architectenbureau Schreurs in Vinkenveen.

Mevrouw Schreurs neemt de telefoon op. Zodra we over het blauwe dak beginnen, weet ze direct waar het over gaat. 'Jazeker, mijn man heeft dat gebouw gerenoveerd. Maar hij is al lang dood, ik kan het hem niet meer vragen, over die dakpannen.' Dan zien we op Facebook een reactie van Martijntje van den Berge. 'Wouter Kreukniet, die het huis heeft laten bouwen, dat was mijn overgrootvader.'

We zitten nu dichtbij het vuur. En? Waarom blauw? Waarom toch die kleur? 'Dat weet ik niet, sorry. Het enige wat wij in de familie kunnen bedenken is dat gekozen is voor koningsblauw, omdat het destijds zo vlakbij de paleizen van Prins Frederik lag. Maar dat is een vermoeden, niet uit de overlevering binnen de familie.'

En had haar overgrootvader of zijn echtgenote iets met Azië of Frankrijk? 'Nee hoor, niks. Ze kwamen gewoon uit Rotterdam. Dus geen verlangen naar blauwe zeeën of luchten, echt niet.' Dus daarmee heeft de keuze voor de blauwe dakpannen niks te maken, alle mooie verhalen ten spijt. Maar waarmee dan wel?

'Het is wel een leuke vraag. Maar het is waarschijnlijk gewoon door de architecten bedacht. Al was mijn overgrootvader niet wars van een beetje opvallen. Maar ik heb zelf ook al gezocht, die bestaan niet meer. Ik zal nog eens rondvragen in de familie.'

Als daar wat uitkomt, houden we je op de hoogte. En misschien dat een nazaat van de Haagse architecten Meyers en Molema dit leest, je weet het nooit. Of iemand anders die meer weet. Heb jij de gouden tip? Schroom dan niet ons te mailen.