Gruwelijk ongeluk laat grote sporen achter: 'Door het oog van de naald gekropen'

Voor het eerst vertelt Paul Rijfers publiekelijk wat hem zaterdag 14 januari op het Laag Boskoop - en de weken erna - is overkomen. Op het eerste gezicht lijkt hij er zonder kleerscheuren van af te zijn gekomen, maar diep vanbinnen heeft het ongeluk wel degelijk sporen achtergelaten. 'Als ik een foto bekijk met daarop de achterkant van mijn bus, moet ik huilen', zegt hij halverwege het interview. 'Dan zie je hoe dicht je bij de dood bent geweest.'

Op die bewuste regenachtige dag heeft hij gewerkt in zijn Boskoopse kas. De 51-jarige Paul is eigenaar van een bedrijf dat vijf maanden per jaar een specifieke bloem kweekt: de Viburnum opulus 'Roseum', ook wel 'Gelderse roos' of 'sneeuwbal' genoemd. In de overige maanden doet hij hovenierswerk. 'Ik ging om 18.30 uur naar huis. Om weekend te vieren', herinnert hij zich aan de keukentafel van zijn huis in Hazerswoude-Dorp.

Met zijn allereerste bosje bloemen van het seizoen achterin de bestelbus, rijdt Paul van het erf af om de weg op te gaan. Zijn laarzen heeft hij inmiddels ingeruild voor gymschoenen. 'Het was donker. Van een grote afstand zag ik lichten mijn kant op komen, maar ik wist zeker dat die nog circa honderd meter van me af waren. Ik was al bijna mijn weghelft opgedraaid, maar ineens zag ik die lichten vlak bij me komen en ik dacht: hij remt niet.'

Aansluitend volgt een gigantische klap, waar hij niets meer van weet. Foto's en videobeelden maken duidelijk hoe groot de ravage daadwerkelijk is. Zijn grijze Opel Movano is letterlijk in tweeën gesplitst, het volledig verwoeste achterste gedeelte bungelt schuin tegen een boom. De weg ligt bezaaid met veilingbakken en werkspullen van Paul. 'Hoe ik uit de bus ben gekomen, weet ik niet meer.'

De andere auto, een blauwe Tesla, belandt ongeveer veertig meter verderop in het water. Op beelden van een beveiligingscamera - die Omroep West heeft bekeken - is in de verte te zien dat het voertuig tegen de bestelbus aan knalt, als een soort lichtflits. Korte tijd later komt een omwonende aangerend en strompelt Paul het busje uit. 'Ik was anderhalve minuut weg. Vanaf het moment dat ik op de weg loop, herinner ik me alles weer.'

Zijn gevoel op dat moment omschrijft hij als 'een verschrikkelijke schok'. Hij zit vol adrenaline. Zijn kin bloedt en op zijn voorhoofd zit een schaafwond. Wonderwel mankeert er niks aan zijn knieën, waardoor hij 'gewoon' kan lopen. 'Dan ligt je bus in tweeën, je weet niet wat je meemaakt. Ik besefte het allemaal nog niet. Logisch, na zo'n klap met zo'n impact en zo'n ravage. Dat moest nog indalen.'

Van toegesnelde omstanders hoort hij dat de Tesla in het water ligt. Zonder na te denken loopt Paul ernaartoe. 'Ik zag dat alleen het dak en de ramen boven het water uitstaken. De airbags waren uitgeklapt. Ik dacht: ik moet gereedschap hebben, want met mijn vuisten gaat het me niet lukken om de ramen open te krijgen. Dus ik liep terug.'

Er zou een stootijzer in de bus moeten liggen, maar dat blijkt nergens te bekennen. Wel vindt hij tussen het op de weg verspreide werktuig een voorhamer. 'Ondertussen riep iemand vanuit de auto: red me, help me, haal me eruit! Hij dacht dat zijn laatste uur had geslagen, heeft-ie later gezegd. Ik ben wel gewend om in moddersloten te werken, dus ik liet me in het water zakken. Bang ben ik geen moment geweest.'

Vanaf de kant waarschuwt iemand hem nog wel. 'Pas op, het is een elektrische auto, dus dat kan gevaarlijk zijn!' Maar, zo denkt Paul, in het water zal er wel kortsluiting ontstaan zijn. 'Voor een mensenleven moet je soms een risicootje nemen, vind ik. Als het verantwoord is, natuurlijk. De hulpdiensten waren onderweg, maar het kan best even duren voordat die komen. En ik wist niet hoeveel mensen in de auto zaten, misschien waren er wel kleine kinderen bij.'

Een airbag blokkeert één van de twee zijruiten. Daarop wil Paul proberen de voorruit in te slaan, maar twee buurtbewoners die ook in het water staan beseffen dat dit zinloos is en pakken de hamer over. 'Ik wist ook wel dat het gelaagd glas was, maar door de klap kon ik niet meer helder denken. Toen hebben die buurtbewoners de andere zijruit ingeslagen en de airbag met een vork lek geprikt. Een agent zei dat wij het leven van die man hebben gered.'

Met zijn lichaam tot aan de borstkas in het water (en zijn telefoon in zijn broekzak), ziet Paul hoe de automobilist uit het voertuig wordt bevrijd en op de kant wordt geholpen. 'Ogenschijnlijk mankeerde hij niks. Ik begreep later dat hij gekneusde bekken had. Nou, daar zou je toch voor tekenen?' Direct daarna wordt Paul in een ambulance nagekeken en voor controle naar het ziekenhuis in Leiderdorp gebracht.

Niks gebroken en ook geen inwendige bloedingen, luidt de diagnose. Alleen zwaar gekneusde ribben, omdat hij zijn autogordel om had. Maar daar heeft hij, meer dan drie weken later, nog altijd last van. 'Op mijn zij liggen, lukt niet. In de ochtend kan ik mijn bed bijna niet uitkomen. Zware dingen tillen, gaat ook niet. Werken kan ik eigenlijk niet, maar met zware pijnstillers probeer ik te redden wat er te redden valt.'

Het ongeluk en de naweeën ervan hebben een behoorlijke impact op zijn bedrijf, dat inkomsten misloopt. Daarnaast kampt Paul ook op zijn werk met meerdere klachten, waaronder concentratieverlies. 'Vanaf mijn 20ste ben ik al zelfstandig aan het werk. Ik probeer mijn bedrijf te redden, maar het kost veel energie. En met Valentijnsdag op komst, zal de schade dit jaar hoe dan ook groot zijn. Ik hoop dat ik niet failliet ga.'

Wat hem zo mogelijk nog meer dwarszit, is dat de Tesla-bestuurder naar zijn zeggen 'totaal geen medeleven heeft getoond'. Terwijl die onder invloed was van alcohol, bevestigt de politie. Op het bureau blies hij 515 ugl (microgram per liter), bijna tweeënhalf keer zoveel als toegestaan. En daarbij staat het volgens Paul vast dat de man met een 'absurde snelheid' moet hebben gereden, waar je op het Laag Boskoop niet harder dan 50 kilometer per uur mag.

Dan gebeurt er iets bijzonders. De deurbel gaat, maar Paul verwacht geen visite. Het is een bezorger die hem een boeket met bloemen overhandigt. Afkomstig van de Tesla-bestuurder, zo maakt het bijgevoegde kaartje duidelijk. Paul staat perplex. 'Dit is het eerste blijkje van medeleven', reageert hij enigszins geëmotioneerd.

Blij wordt hij niet van de bloemen. Hardop tellend concludeert hij dat dit gebaar volgt op het moment dat de aanrijding al achttien dagen geleden is gebeurd. 'Mijn leven is niet voor een bosje bloemen te koop. Zo voelt het voor mij. We hebben elkaar al eerder aan de telefoon gesproken. Toen heeft hij niet eens zijn excuses aangeboden, terwijl hij mij bijna doodrijdt en ik hem zelfs nog heb geholpen zijn leven te redden.'

Veel belangrijker vindt hij het om een boodschap over te brengen aan andere weggebruikers. 'Ga nooit met alcohol op rijden. Zorg dat er een lifehammer (noodhamer, red.) in je auto ligt, dat kost echt niet veel. Doe altijd je gordel om voordat je de weg opgaat, want het heeft mijn leven gered. En hou je domweg aan de toegestane snelheid', bepleit Paul.

'Ik ben door het oog van de naald gekropen', realiseert hij zich. 'Die Tesla is tegen mijn achterwiel aan gebotst. Had hij me op een andere plek geraakt, dan was ik nu dood geweest.' Hij haalt zijn christelijke achtergrond aan. 'Ik weet dat de Heere God een engel heeft gestuurd om mij te redden. En waarom? Het was mijn tijd nog niet.'