Rock City: 'Als je dat muziekvirus eenmaal hebt, dan kan je ook niet zonder'

Will Wissink heeft in totaal zeven jaar gewerkt aan de documentaire: 'Bijna honderd draaidagen, 350 uur materiaal en met geluk is één procent daarvan in de film gekomen. De moeilijkheid was ook: wat zit niet in de film? Of: wat laat ik er uit? Wat past niet in de lijn die je vertelt. Ik heb zoveel materiaal gedraaid wat ook fantastisch is, ook met andere artiesten, wellicht dat er nog een muziekdocumentaire komt.'

Maar eerst wil hij zien hoe de documentaire het gaat doen in de bioscoop, want het is een hoop werk om zo'n film van de grond te krijgen. Wissink had daarbij het geluk dat hij dankzij zijn vader al een ingang had in dat wereldje: 'Ik werkte in de muziekwinkel van mijn vader en was altijd omgeven door mensen uit de Haagse Beatscene, die vooral langskwamen voor een praatje. Maar toen hij in 2013 overleed en ik die mensen weer tegenkwam op zijn uitvaart, dacht ik: hier moet ik wat mee doen. Ik kende het verhaal van mijn vader, maar hier zitten ook verhalen achter.'

Met acts als Golden Earring, Shocking Blue en Earth & Fire mag Den Haag gerust de bakermat van de Nederlandse popmuziek worden genoemd. Maar dat het niet alleen maar succesverhalen zijn uit die beginperiode, wordt duidelijk bij het zien van Rock City: The Life We Live waar Wissink een vijftal bekende Haagse muzikanten volgt: Rudy van den Berg (The Motions), Joop Roelofs en Peter Vink (beiden Q65), Nicko Christiansen (Livin' Blues) en Hans Vandenburg (Gruppo Sportivo).

Wissink: 'Ik heb vijf uitersten in muziek gevolgd: blues met de Livin' Blues, de new wave met Gruppo Sportivo, garagerock van de Q65 en natuurlijk niet te vergeten de rock van The Motions, wat weer aansluit op de indo-rock van mijn vader. En vanuit dat spectrum vijf verschillende mannen die eigenlijk op hun eigen manier succesvol zijn geweest en dan ook van betekenis zijn geweest voor alle generaties daarna.'

Die successen hadden ook een keerzijde. Net zoals bij zijn vader, die bekend werd als Willy and his Giants en een wereldhit scoorde met Ajoen, Ajoen: 'Eind jaren vijftig, begin jaren zestig genoot hij bekendheid. Hij is gestopt in 1965 en door de Haagse Beatnach was hij weer begonnen en hoopte hij nog een keer een nummer 1-hit te scoren. Maar dat is nooit meer wat geworden.'

Rock City: The Life We Live is niet alleen een ode aan zijn vader: 'Als filmmaker vind ik het mooi om dat stukje nostalgie en cultureel erfgoed in deze film veilig te stellen. Het is toch uniek geweest. Of het nou de jaren zestig is, of hoe ze het hebben herbeleefd in de jaren tachtig, negentig of in het heden, dat is toch een uniek iets.'

Opmerkelijk is dat ze bijna allemaal op hoge leeftijd nog steeds actief zijn als muzikant: 'Dat is ook de reden waarom ze die hoge leeftijd hebben. Aan de andere kant, ze zouden ook niet zonder kunnen. Muziek is hun liefde, hun passie. Dat houdt ze op de been. Neem de Crazy Rockers, die staan met 85, 86 jaar oud nog steeds te rock 'n' rollen op het podium. Dat is gewoon uniek. Als je dat muziekvirus eenmaal hebt, dan kun je ook niet zonder.'

Voor alle vijf artiesten geldt dan ook: oud van jaren, maar jong van hart: 'Dat doet de muziek. Ook als je 80 bent, zit dat gevoel er nog steeds in van toen je 16 was, je eerste klanken hoorde en je eerste nummer componeerde. De eerste beleving met je bandleden en de ervaring hoe het is om op een podium te staan tegenover een publiek. Dat gaat nooit meer weg. Het wordt ook bijna een soort drug. Die feedback van het publiek, maar ook dat onderonsje dat je met de bandleden hebt.'

'Dat is de mooie kant, op zo'n podium staan. Maar de achterkant, de mens achter de artiest, dat is toch heel vaak een ander verhaal. Je hoopt door te breken, anderen zijn doorgebroken en hebben succes kunnen proeven, maar dat is ook weer tijdelijk en vergankelijk. Vaak is het dat je daarnaast een baan moet houden, brood op de plank moet brengen en een gezin onderhouden. Er kleven meerdere kanten aan en dat is ook wat de film laat zien.'

Resteert de vraag of Wissink toch niet liever in de voetsporen van zijn vader was getreden en de muziek in was gegaan? 'Toen ik bij mijn vader in de band ging drummen wilde ik juist lekker doorgaan. Maar ik wilde ook graag iets met Star Wars, speciale filmeffecten, en ik werd op de filmacademie aangenomen, dus dat filmen is toch wel mijn eerste liefde geworden. Maar ik componeer ook muziek voor mijn eigen films, ik drum af en toe bij een band, die balans vind ik wel heel erg fijn. Want ik zou niet het één of het ander willen missen.'