Wanhopige ouders vrezen gedwongen verhuizing gehandicapte zoons

De familie met zoon Redwan (derde van links)
De familie met zoon Redwan (derde van links) © privé
DEN HAAG - Ouders van twee gehandicapte jongens zijn wanhopig omdat hun zoons door zorgorganisatie Middin naar een ander huis worden overgeplaatst. Nu wonen ze nog aan de Beresteinlaan in Den Haag, over enkele weken gaan ze naar een zorgcomplex in Zevenhuizen. Middin zegt niet anders te kunnen, de ouders spreken van 'onprofessioneel handelen'.
'Wij hoorden drie weken geleden dat onze zoons zouden worden overgeplaatst naar Zevenhuizen', zucht Ismail Martens. Hij is de vader van de 16-jarige Redwan, een van de jongens. Hij vindt de gedwongen verhuizing slecht voor zijn zoon die door de verhuizing zijn vaste omgeving ziet veranderen. Een ander groot probleem is voor hem dat hij en zijn vrouw zelf nauwelijks kunnen reizen.
'We kunnen nu makkelijk naar de Beresteinlaan voor een spontaan bezoekje, straks niet meer', zegt de vader, die in de buurt woont. 'Als alles meezit, ben ik met het openbaar vervoer twee en een half uur bezig om er te komen. Maar mijn vrouw rijdt door omstandigheden in een scootmobiel. Die scootmobiel past niet in de liften van het ov in Rotterdam. Zij zou er zo'n tien uur over doen om heen en weer te komen.'

Zorgen zijn bekend

Middin geeft aan dat de zorgen van de familie bekend zijn bij de organisatie. Dat de verhuizing pas enkele weken geleden zou zijn aangekondigd, bestrijdt een zegsman. 'We praten er al enkele jaren over met de ouders, maar nu komt de datum van de gedwongen verhuizing dichterbij en we snappen heel goed dat dat stress oplevert.'
Martens is verbijsterd als hij dit hoort: 'Er is nooit, maar dan ook nooit over een plek buiten Den Haag gesproken. Al die tijd is het gegaan over verhuizen naar Kijkduin.' Volgens Middin is goed gekeken waar de jongens het beste kunnen worden opgevangen. Uiteindelijk kwam er plek in een huis in Zevenhuizen, en die zou voldoen aan alle eisen. 'Daarom zijn de jongens nu daar geplaatst.'

Drie in een huis van twaalf

De kinderen van de twee families wonen inmiddels enkele jaren in een zorghuis van Middin aan de Haagse Beresteinlaan. Maar dat huis is verouderd. Bovendien is er plek voor twaalf cliënten en er wonen er nu maar drie. 'Dat is voor Middin onbetaalbaar en bovendien kunnen we niet de zorg geven waar de patiënten recht op hebben', zegt een woordvoerder.
Het complex van Middin aan de Beresteinlaan bestaat uit drie huizen. Twee daarvan zijn nu in gebruik voor mensen die eigenlijk op een plek van Middin in Kijkduin wonen, maar die plek wordt verbouwd. Als dat klaar is, gaan de bewoners terug naar Kijkduin en wordt de lokatie Beresteinlaan gesloten. Dan is er dat derde huis waar de drie jongens wonen. Dat gaat dus ook dicht.

'Was het maar tijdelijk'

'Als ze tegen ons hadden gezegd: we gaan de jongens voor drie maanden huisvesten vlakbij Rotterdam, dan hadden wij gezegd: jammer en moeilijk maar daar is een mouw aan te passen. Nu is het een permanente, gedwongen verhuizing en hier is straks geen plek meer', zegt Martens.
Wat hem ook enorm steekt, is dat zijn zoon een half jaar geleden een plek bij een andere zorgorganisatie in Monster had kunnen krijgen, maar dat hebben ze toen niet gedaan omdat ze hun zoon graag in de buurt wilden houden. 'Het is maar afwachten wanneer daar weer een plek vrijkomt.'
Redwan wandelt met zijn moeder naast haar scootmobiel
Redwan wandelt met zijn moeder naast haar scootmobiel © Privé
Middin zegt goed te begrijpen dat het erg vervelend is voor de ouders dat hun zoon verder weg wordt gehuisvest. 'Er wordt blijvend gezocht naar een betere plek', zegt de woordvoerder. 'Het is niet zo dat Zevenhuizen definitief is, maar het is niet eenvoudig om een passende locatie te vinden.'
Ook de kritiek dat de kinderen opeens naar een andere omgeving moeten en dat dat voor hen belastend is, snapt de zorgorganisatie. 'Het doet pijn, maar we moeten dit doorzetten omdat het voor de lange termijn echt de beste oplossing is.'

Brief aan ouders

De ouders krijgen deze week een brief van Middin. Daarin stelt de zorgorganisatie dat het een zogenoemde 'inspanningsverplichting' heeft om te kijken naar een goede oplossing. 'Ook kijken we of het mogelijk is iets te doen waardoor de verhuizing toch acceptabel wordt voor de ouders. Wij snappen dat het logistiek en geografisch onhandig is.'
Ismail Martens is daar niet gerust op. 'Misschien komt er een regeling dat onze zoon naar ons wordt toegebracht. Maar hoe gaat dat in de zorg? Dan hoor je opeens: we hebben niet genoeg personeel. En dan gaat het weer niet door. Ik had een vertrouwensband met deze organisatie en vond dat ze het best goed deden, maar deze vertrouwensband is nu echt weg.'