Esther ziet brandende deeltjes rondvliegen, maar wordt niet gewaarschuwd: 'Ik dacht, dit is het'

Voor het eerst sinds de megabrand op 9 juni praat Esther over wat zij zelf omschrijft als een heel heftig moment in haar leven. In het huis waar ze negen jaar met haar verloofde en kinderen woont, haalt ze vanaf haar bank herinneringen op. 'Mijn kinderen lagen in bed en ik had aanvankelijk helemaal niet door dat er buiten een enorme brand was.'

Als ze buiten een kijkje neemt, schrikt ze van het vuur en ziet ze allerlei brandende deeltjes uit de lucht vallen. 'Het lukte mij niet om de brandweer te bereiken en mijn telefoon ontplofte door alle berichten die ik kreeg. Ik heb mijn kinderen, de honden en onze schildpad in de auto gezet en ben gelijk vertrokken.'

Vanuit haar auto ziet de moeder van twee kinderen hoe het vuur razendsnel om zich heen slaat. 'Op dat moment dacht ik: dit is het en wij hebben straks geen huis meer.' Wonder boven wonder bereiken de vlammen het appartement van het gezin niet en blijft de schade beperkt tot een stinkende brandlucht.

Toch blijft de bewoner van het bedrijventerrein in de dagen na de brand rondlopen met een vervelend gevoel. 'We hebben het aan de brandweer te danken dat we nog een huis hebben, maar het voelde die avond alsof ze ons vergeten waren.' Een week na de brand zoekt ze daarom contact met de gemeente.

Wat volgt is een gesprek met burgemeester Robbert-Jan van Duijn en de brandweer. 'Ze vertelden ons dat wij tijdens de brand geen gevaar liepen. Als ik dat vanaf het begin had geweten had ik in de dagen na de brand veel beter geslapen. We kunnen de tijd niet meer terugdraaien, maar ik vond het jammer dat ik overal zelf achteraan moest gaan.'

Begin september blikt burgemeester Robbert-Jan van Duijn in het televisieprogramma West Vandaag terug op de brand. Een van de dingen waar hij over spreekt, is de communicatie met bewoners. 'Er was een gezin, dat legaal, op het bedrijventerrein woonde. Zij kregen die avond niks te horen en hebben daar flink mee gezeten. Ik ben de week erna bij hen langs geweest. Ze hoorden op de avond zelf niks. Ze hebben uitgelegd hoe dat voor hun is geweest. Dat zijn hele duidelijke dingen waarvan ik denk: die moeten beter.'

Voor Esthers oudste zoon (7) is de megabrand iets dat hem nog dagelijks bezighoudt. 'Het heeft niet alleen op mij, maar ook op hem veel impact gehad. Ik lig er soms wakker van en maak mij dan zorgen om hem. Hij wil bijvoorbeeld liever niet dat ik kaarsjes aan laat staan en speelt de brand soms na samen met zijn jongere broertje.'

Verhuizen van het terrein is geen optie, maar toch is ze er niet helemaal gerust op dat er bij een nieuwe brand wel iemand aan de deur komt om haar gezin te waarschuwen. 'De scherpe randjes zijn er vanaf, maar het gevoel dat we die avond vergeten zijn, is bij mij nog niet weg', eindigt ze.