Prinsjesdag gaat bijna mis: van geschrokken paard tot 'sluipschutter' in gevaar op dakrand

Een van de bijna-incidenten was dat er op Prinsjesdag in 2007, vlak voor de balkonscène, een pijlsnelle ruiter te paard werd aangehouden. 'Voordat de balkonscène van start gaat, controleert de commandopost nog even of alles rustig is in de buurt.' Ruub Petow hoorde op dat moment de alarmerende melding via zijn radio: 'Er is hier een galopperend paard tot staan gebracht!'

Hij ging met een collega meteen kijken in de Oranjestraat in Den Haag, waar het gebeurd was. 'Daar zagen we een compleet doorgedraaid en superbezweet paard staan. Het leek wel alsof het dier was gaan zwemmen, zo druipend nat van zweet was het paard.' Agenten waren met de berijdster in een portiek aan het praten. Die hoorde totaal niet bij de koninklijke rijtoer, maar bleek al vanaf Katwijk onderweg te zijn met haar eigen paard. 'Ze was in volle draf over het strand naar Scheveningen gereden, dwars door de stad, omdat ze de balkonscène vanaf haar eigen paard wilde bekijken.'

Om zover te komen moet de amazone diverse verkeerscontroles gepasseerd zijn, die allemaal geen alarm sloegen en het paard niet hebben gestopt. Pas in de Oranjestraat hadden een paar agenten de tegenwoordigheid van geest om voor het paard te springen en het dier tot stilstand te brengen. 'En dat had dus maar heel weinig gescheeld of ze was werkelijk in volle vaart te paard naar Paleis Noordeinde gereden, tussen alle mensen daar.'

En er was in 1980 een spannend moment, waarop een van de eerste paarden, vooraan de rijtoer, schrok van militairen die in de houding gingen staan en niet meer verder durfde. Het was het paard van de hoofdcommissaris Kees Peijster. En Ruub reed er met zijn paard vlak achter toen het gebeurde.

'De marine staat daar met een lang geweer en daar zit een witte schouderriem aan. Dus als je de lange arm van het Lange Voorhout af op Prinsjesdag langskijkt, dan zie je allemaal schuine witte banden voor je waar militairen mee klaar staan. De commandant van die eenheid had kennelijk de instructie gekregen: op het moment dat het eerste paard langskomt, geef je het commando "geef acht". In die tijd was het eerste paard wat langs kwam, het paard van de korpschef en Kees Peijster met mij net op een halve paardlengte erachter. En het was een goed dienstpaard en Peijster kon echt paardrijden, maar waar niemand rekening mee gehouden was het moment dat wij aankwamen.'

Ruub Petow zag het gebeuren: schrik bij het paard van de hoofdcommissaris. Het paard wilde niet verder en wilde het liefste omdraaien. 'Ik reed er al dichtbij en ben nog wat dichterbij gaan rijden. Toen durfde het paard wel weer. Al snel was de eerste schrik van dat paard er een beetje uit en die militairen bewogen ook verder niet meer. Want als je in in de houding staat beweeg je niet. Toen zag dat paard het wel weer zitten, maar dat was best even een spannend moment.'

Petow was ook aanwezig bij een heel bijzondere Prinsjesdag in 1974, zonder koninklijke rijtoer en zonder publiek. De binnenstad van Den Haag werd op dat moment in beslag genomen door een gijzelingsactie van de Japanse terreurbeweging 'Het Rode Leger'. Een paar dagen voor Prinsjesdag hadden de Japanners de Franse ambassade bezet en hielden het ambassadepersoneel in gijzeling.

Ruub was stagiair bij de Haagse gemeentepolitie en kreeg de taak om samen met collega's de veiligheidsring rond het ambassadegebouw te vergroten. 'Dat was nog een heel karwei, want het betekende ook dat bezoekers van de kermis aan de kant moesten.' De bedoeling was dat de Japanse gijzelnemers niet meer uit hun raam het gewoel van mensen konden zien. Op een gegeven moment keek Ruub over de weg uit en zag op het dak van de Koninklijke Schouwburg, schuin tegenover de ambassade, iets in de dakrand liggen.

'Ik zei tegen een collega: laten we gaan kijken wat dat is, want dat zou wel eens foute boel kunnen zijn.' Samen met de huismeester van de schouwburg wist Ruub op het dak van de schouwburg te komen. 'We moesten heel goed uitkijken, want we wilden niet in het zichtveld van de gijzelnemers komen.' Op het dak aangekomen zagen Ruub en zijn collega in de rand van het dak een fotograaf liggen, die zich daar had verschanst, in de hoop de plaat van zijn leven te kunnen maken wanneer de Japanners naar buiten zouden komen.

Ruub realiseerde zich meteen dat de fotograaf groot gevaar liep om gezien te worden vanuit het ambassadegebouw. 'Die Japanners waren goedgetrainde terroristen en die hadden absoluut de overtuiging gehad dat het een sluipschutter was die daar lag.' Samen met zijn collega wist Ruub de man naar zich toe te praten en ze klommen aan de achterkant van het gebouw weer naar beneden.

De naam en het persbureau van de fotograaf weet Ruub niet meer. Hij was zo opgelucht over de goede afloop, dat hij de fotograaf zonder verdere gevolgen liet gaan. Uiteindelijk werd de gijzeling beëindigd met het betalen van losgeld. 'Maar toen was Prinsjesdag al lang en breed voorbij.'