Geen gekleurde toekan op nieuw Van der Valk-hotel Delft: dit is waarom niet

'Het is in elk geval de vraag die gasten ons het meest stellen', lacht eigenaar Rob van der Valk (38), gebruind en strak in het pak, als we het ter sprake brengen. 'Die afwijkende toekan maakt echt heel veel los.' Prima, maar hoe zit het nou? 'We hebben uitgebreid met de architect gesproken over de kleuren van het gebouw. We wilden een rustige uitstraling. Aan de buitenkant is alles messing of grijs. Deze versie past dus beter bij de uitstraling van ons gebouw dan die felle, roodgele toekan.'

Daarom is er een vrij 'saaie' toekan voor in de plaats gekomen, want de beroemde gekleurde variant paste dus niet aan de gevel van deze vestiging. Hoewel? 'We hebben die vraag inmiddels zo vaak gekregen. We zitten er toch op te puzzelen of we er niet iets mee kunnen doen. Suggesties zijn welkom.'

En er speelt nog iets: het Van der Valk-concern bestaat inmiddels al een flinke tijd uit twee aparte coöperaties van familieleden die allebei hun eigen weg gaan. 'Wij horen bij die ene die dus een net iets ander logo heeft. Beide takken hebben hun eigen beeldmerk. De ene met een hele toekan, de andere met een halve', legt hij uit.

Nu we het toch over dat iconische logo hebben: waarom heeft Van der Valk eigenlijk een toekan als logo, in plaats van een valk? Dat klinkt toch logischer. Ook dat kan Rob haarfijn uitleggen. 'Na de oorlog nam onze familie vogelpark Avifauna in Alphen aan den Rijn over.'

Precies op dat moment waren ze op zoek naar een beeldmerk. Op de menukaart van het park stond een toekan. Die ziet er een stuk gezelliger uit dan een roofvogel als de valk.' De rest is geschiedenis.

Meteen nog maar even dat andere icoon ter sprake brengen: dat eeuwige schaaltje appelmoes met die kers erop. Waar is dat eigenlijk gebleven? Je zou verwachten dat die vraag de telg uit het bekende horecageslacht laat zuchten, maar niets is minder waar. Zijn ogen beginnen te glinsteren. 'Helaas niet', zegt hij. 'We zoeken wel steeds naar een creatieve knipoog. Zo hebben we nu kersenbier met appelsmaak.'

Het lijkt eeuwig zonde, je beproefde concept overboord zetten. Van der Valk: 'Weet je wat zonde is? Per jaar heel veel appelmoes in de afvalbak laten belanden. Kinderen aten het altijd graag, maar veel ouderen lieten het staan. Dat kost geld en is niet goed voor het milieu, als je het dan steeds moet weggooien.'

Het standaardbeeld van dikke schnitzels en een flinke trits bijlagen als gebakken aardappels, sla en dus die appelmoes klopt sowieso niet meer. Veel voor weinig, was altijd het credo. 'Ook daarvan verdween twee derde in de kliko. In mijn vorige vestiging in Assen gooiden we elk jaar negentig ton aan eten weg. Dat is zo verschrikkelijk veel.'

Nu kunnen mensen tegen betaling bijbestellen wat ze willen. 'Dat werkt goed. Het is ook echt een weloverwogen keuze. We doen veel aan duurzaamheid, we gebruiken veel apparatuur en technieken om voedselverspilling tegen te gaan.'

De zaak is nu ruim een half jaar open. Rob van der Valk werd geboren in Rotterdam. Zijn ouders dreven daar, hoe kan het ook anders, een Van der Valk-vestiging. Nu staat hij op eigen benen. Na het avontuur in Assen heeft hij samen met zijn vrouw Magchelina, ook van Rotterdamse origine, de leiding in Midden-Delfland.

De twee houden daar 135 man aan het werk. Hoe gaat het eigenlijk? 'Het hotel loopt hartstikke goed. Veel mensen komen hier om te fietsen door Midden-Delfland of naar Delft te gaan. We hebben ook veel gasten hier uit de buurt die 's avonds komen eten: uit Den Hoorn, De Lier, Schipluiden. Dat geeft toch wel een bepaalde gezellige sfeer. Veel medewerkers komen ook daar vandaan. Echte aanpakkers, met die Westlandse mentaliteit.'

Maar het is niet alleen maar feest. 'Nee, we hebben nog wel wat omzet nodig om de motor draaiende te krijgen. Het restaurant en de zalen mogen nog wel wat drukker. Maar het hotel en het aantal dagjesmensen heeft ons echt positief verrast.'

Het hotel ligt ook wel een beetje excentrisch, zo in die drukke bocht aan het einde van de N211. In Den Hoorn. Maar het hotel heet 'Van der Valk Delft'. Bij Delft denk je toch meteen aan het oude centrum, met grachtjes. Voelen mensen zich soms niet beetgenomen, als ze in deze 'uithoek' belanden?

'Nou ja, de formele stadsgrens van Delft ligt hier 300 meter vandaan. De naam hebben we ook bewust zo gekozen. Er is al een Van der Valk in Hoorn, dat is verwarrend. En je hebt ook nog een Den Hoorn op Texel. Dus dat leek ons allemaal niet handig.'

En ook voor de klandizie geen goed idee, zegt hij. 'Niemand googelt ook op hotel Midden-Delfland, dus marketing technisch was het ook gewoon slimmer om Delft aan te houden', zegt Van der Valk. 'Maar wel met de toevoeging A4, zodat mensen weten aan welke kant van de stad we zitten.'

Goed, die omzet kan dus nog wat omhoog. En andere wensen zijn er ook. 'Beter openbaar vervoer, minder file hier voor de deur, dus een extra afrit. Die is voorlopig even in de ijskast gezet of gaat zelfs helemaal niet door. Daar baal ik wel van, ja.'

Toch is Rob van der Valk vol vertrouwen in de toekomst. 'Dit gebouw heeft een levensduur van 50 jaar. Ik heb twee kinderen van 8 en 11, die helpen af en toe al wat mee in de zaak. Ik hoop dat zij het later willen voortzetten. Dat is wel een familietraditie, ja.'

Kijkt die eigenlijk een beetje over zijn schouder mee, die familie? Ervaart hij druk? 'Nou, we bellen elkaar nog wel geregeld, zo van: wat voor omzet heb jij vandaag gedraaid? Er is sprake van gezonde concurrentie, ja., Maar het gaat tegenwoordig om zoveel meer.'

Een duidelijk verschil. 'Onze ouders hebben echt bikkelhard gewerkt, dat kunnen wij als jongere generatie niet. Maar de thema's zijn nu ook anders. Duurzaamheid, IT, cybersecurity, voedselveiligheid, noem maar op.'

Voor Rob van der Valk is er ook nog genoeg te doen. 'We mogen nog tweeduizend meter uitbreiden, als we willen. Het restaurant, de zalen, het kan allemaal groter. Maar eerst heb ik nog genoeg terug te betalen. Zeker met de economische malaise die er nu aankomt. Het wordt er voor de meeste bedrijven macro-economisch niet gunstiger op', verzucht hij.

Veel tijd om daarover te prakkiseren heeft de horecaman niet. Een stukje verderop wacht een borrel, met de buren. 'Die organiseren we om kennis te maken, met een hapje en een drankje', vertelt Magchelina, die inmiddels ook bij het gesprek is aangeschoven.

Dat duurt niet lang, want ze is snel vertrokken richting de borrel. Na een ferme handdruk volgt Rob in haar kielzog. Want, gasten… Die laat je niet wachten. Dat is in al die jaren blijkbaar niet veranderd.