Van vermiste trainer tot geladen geweren; Randy Wolters keek in Griekenland zijn ogen uit

Eén ding stond in oktober van vorig jaar al vast, toen bekend werd dat Randy Wolters naar Griekenland zou verhuizen: wanneer hij aan het einde van het seizoen terugkeert naar Nederland, heeft hij een topverhaal op zak.

'Wat ik het meest heb gemist? Rookvlees en appelmoes.' De brede grijns op het gezicht van de oud-voetballer van onder andere FC Utrecht, Go Ahead Eagles en ADO Den Haag, verraadt het goede gevoel waarmee hij terugkijkt op het afgelopen jaar. 'Nee hoor, mijn familie en vrienden natuurlijk, al heb ik wel serieus een paar potjes appelmoes laten opsturen.'

Het deed menig wenkbrauw fronsen. Randy Wolters naar Xanthi FC? Waar ligt dat nou weer? 'Ja, dat hoor ik vaker, maar ik kende de club allang. Met FC Utrecht heb ik er weleens tegen gespeeld. Vorig jaar zijn ze na dertig seizoenen gedegradeerd van het hoogste niveau. Het is een van de grotere clubs in Griekenland.'

De ras-Leidenaar vertelt het alsof het verhaal van Xanthi de normaalste zaak van de wereld is. Afgelopen zomer maakte de club na een desastreuze belangenverstrengeling schoon schip. De eigenaar van PAOK Saloniki had ongeoorloofde aandelen in de competitiegenoot, waarna Xanthi twaalf punten in mindering kreeg. Degradatie was het gevolg.

'Promoveren was het enige dat telde dit seizoen. Dat is niet gelukt door een discutabele penalty in de 83ste minuut in de finale van de play-offs. Dat is natuurlijk balen, maar ik heb wel een fantastisch jaar gehad. De avonturen die ik daar heb meegemaakt, had ik voor geen goud willen missen. Die waren zo lijp.'

'Met legerbegeleiding naar een wedstrijd, bij de kleedkamer worden opgewacht door de harde kern van de tegenstander, spugende directeuren, ontslagen trainers, privévliegtuigen, voetbalvelden waar je nog net niet tot aan je knieën in wegzakt en met de spelersbus midden op de snelweg stoppen om een kopje koffie te laten bezorgen. En dan vertel ik nog niet eens alles.'

Wolters was een van de vele nieuwe gezichten die vanaf oktober door het stadje in het noordoosten van Griekenland rondliepen. Xanthi is nog maar net overgenomen door Bill Papas, de nieuwe Australische eigenaar die miljoenen in de club pompt. 'Met mij werden nog dertig andere spelers gehaald. Maar ook echt grote namen die op wk's en in de Champions League hebben gespeeld. Ik weet zeker dat we ons in de Nederlandse eredivisie zouden hebben gehandhaafd.'

Vooral trainer Tony Popovic maakte indruk op de Leidenaar, al kon Wolters maar kort van de man met tactisch vermogen en inzicht genieten. Eind februari, wanneer de competitie amper een maand bezig is, is de Australiër met Kroatische roots opeens zoek.

'Bleek hij gewoon te zijn ontslagen, terwijl we in de top meedraaiden. Ik snap nog steeds niet waarom hij de laan is uitgestuurd. Al sla je me dood, niemand weet het. Ook onze keeperstrainer Željko Kalac die nog bij Roda JC en AC Milan onder de lat heeft gestaan, was opeens weg. Ik heb de trainer een appje gestuurd, maar een paar dagen later had hij alweer een ander nummer. Ik weet alleen dat hij nu coach is in Melbourne. De rest is een groot raadsel.'

Wolters moet lachen. 'Tja, en toen kregen we Baumis Staunis ofzo voor de groep inderdaad. Ik weet niet eens meer hoe die vent exact heette.' Zijn nieuwe trainer, de Griek Babis Tennis, leed volgens Wolters aan 'bijzondere dromen'.

'Dan vertelde hij dat ik in de basis stond, herhaalde dat tijdens de wedstrijdbespreking en kwam minder dan een uur voor de aftrap naar mij toe dat ik op de tribune zat. Dan had hij weer iets gedroomd ofzo, want de week erna mocht ik gewoon weer 90 minuten spelen. En dat ging de hele tijd zo, met iedereen. Zelfs de assistent-trainer wist niet waar hij aan toe was. Dan mocht hij opeens geen veldtrainingen meer geven en alleen nog fungeren als tolk.'

Met Tennis aan het roer speelde Xanthi een uitwedstrijd tegen Ionikos Nikaia, de latere kampioen. Onder begeleiding van het leger vertrokken Wolters en co. naar het plaatsje in de buurt van hoofdstad Athene.

'Er reden gepantserde wagens met ons mee naar die boevenclub. De agenten hadden geweren in hun handen, dat was niet normaal. Toen we er eindelijk waren en onze tassen uit de bus hadden gepakt, liep er een kale man langs ons. Hij ging recht op onze nummer 10 af, pakte hem bij zijn hoofd en spuugde hem vol in zijn gezicht. Bleek dat de president van Ionikos te zijn. We werden helemaal gek en wilden voor elkaar opkomen, maar werden tegengehouden door onze teammanager. 'Easy, easy', bleef hij maar roepen.

Eenmaal binnen stond de volgende verrassing voor de bezoekers uit Xhanti al te wachten. 'Lopen we de hoek om richting de kleedkamer, staan er een stuk of vijftig hooligans in de gang. De ME stond erbij en keek er lachend naar. We moesten zo rustig mogelijk doorlopen, terwijl ze ons agressief intimideerden en uitscholden. 'Op zijn Randy's' keek ik nog wel een beetje stoer naar die gasten van wat moet je nou, maar we konden niks doen. Als we één vinger hadden uitgestoken, waren er doden gevallen.'

'Maar niet alleen de president van Ionikos was gek hoor, ook die van Xanthi. Als we hadden gewonnen, kwam hij dansend de kleedkamer in, waarna hij zijn blijdschap op een 'leuke' manier uitte.' Het blijft even stil, waarna Wolters in de lach schiet. 'Laat de rest de mensen zelf maar invullen. Maar ik kan wel zeggen: hij toverde bij menig speler een lach op zijn gezicht. Al kon hij ook het tegenovergestelde doen wanneer we hadden verloren of penalty hadden gemist hoor.'

Terwijl de 31-jarige voetballer doorgniffelt, komt plots Censi binnenlopen, zijn 3-jarige dochtertje. Het volledig in het roze geklede dametje vraagt of haar waterpistool kan worden gevuld. 'Als je maar niet op mama schiet.'

'Censi en mijn vrouw Desirée hadden het ook top daar. We woonden in Kavala, een stadje aan het strand waar die kleine uren kon spelen. We zijn daar samen veel op pad gegaan en werden vaak omringd door de dieren. Ze noemen mij inmiddels ook wel 'de kattenfluisteraar van Kavala'. In mijn straat leefden een stuk of veertig zwerfkatten.'

In Xhanti stikte het volgens Wolters juist van de honden. 'We hadden er zelfs bijna eentje meegenomen toen we in het oude centrum werden achtervolgd door een puppy. Op een gegeven moment zeiden we: als-ie tot de garage meeloopt, houden we hem. Op het allerlaatste moment liep hij de andere kant op. Gelukkig maar, want achteraf bleek dat het een Turkse Kangal was. Dat zijn honden die bijna net zo groot worden als een paard. Dat had ik toch ook niet in mijn huis gewild.'

De Leidenaar had het naar zijn zin in Griekenland en keek zijn ogen uit. Niet alleen vanwege de hooligans die via omliggende appartementen op de daken klommen om zo alsnog een glimp van de wedstrijd op te vangen, maar ook om de taferelen in de kleedkamer. Regelmatig kwam er zelfs een priester binnenlopen.

'Bij een blessuregolf of belangrijke wedstrijd kwam die man de kleedkamer in of het veld op, waarna hij iedereen zegende. Veel van mijn teamgenoten waren hartstikke orthodox en namen allemaal spullen mee naar de trainingen en wedstrijden. Onze aanvoerder had soms wel dertig dingen mee. Mariabeeldjes, bijbels en heilig water waren de normaalste zaak van de wereld. Voor de wedstrijd tekende hij ook nog eens allemaal kruisjes op zijn schoen. Dat vond ik wel bijzonder en dan vroeg ik mij af of het ook echt zou helpen.'

Behalve de priester stond er regelmatig nog een andere man in de kleedkamer. Iemand van wie Wolters in eerste instantie geen idee had wie het was. 'Er stond altijd een hele grote vent in de hoek die nooit iets zei en hooguit een beetje knikte. Wanneer wij een wedstrijd hadden, was hij er opeens. Ik snapte er niks van. Op een dag vroeg ik wie toch die man in dat strakke overhemdje was. Bleek het onze bodyguard te zijn en ik heb inmiddels wel een vermoeden wat er in het tasje zat dat hij altijd bij zich droeg: vast niet zo’n waterpistool als ik net heb gevuld.'

Toch beleeft de rustige bodyguard de wedstrijden fanatiek. Regelmatig is hij woest op de scheidsrechter. 'En terecht, soms ging er zomaar een speler liggen in ons strafschopgebied en kregen we een penalty tegen. Dan snapte zelfs de tegenstander het niet. Maar het gekste gebeurde in een van mijn eerste wedstrijden. Ik werd van achteren door iemand neergehaald, waardoor we allebei vielen. Vervolgens pakte mijn tegenstander mijn voet en duwde die in zijn eigen gezicht. Kregen we allebei geel en ik een vrije trap, bizar.'

Ook wanneer Wolters zijn tripjes naar de drassige velden van andere clubs beschrijft, laat hij meerdere malen het woord 'bizar' vallen. Zo gebeurde het regelmatig dat de spelersbus midden op de snelweg stopte. 'Dan ging de deur open en kwam er opeens een klein toeterend wagentje aanrijden. Die Grieken zijn allemaal koffiedrinkers dus dan lieten ze even een stuk of veertig kopjes ijskoffie de bus inbrengen, gewoon midden op de snelweg.'

'Maar dat was zeker niet de enige keer dat ik midden op de snelweg stond. Ik werd daar zelfs een keertje opgehaald toen we een uitwedstrijd hadden, maar het vliegtuig niet vloog. Ik was alweer op de terugweg naar huis toen ik werd gebeld met de mededeling dat we alsnog moesten voetballen. Geld speelde bij de president geen rol dus had hij even zijn eigen vliegtuig geregeld om ons te laten vliegen. Als er niks vliegt, regel ik zelf wel wat, moet hij hebben gedacht.'

Inmiddels ligt Wolters weer met de beentjes omhoog in zijn eigen huisje in Leiderdorp, terwijl hij met weemoed terugdenkt aan zijn tweede avontuur in het buitenland. Toch is de kans klein dat hij over een paar weken weer terugkeert naar zijn zonnige huisje aan het strand. Xanthi-eigenaar Bill Papas is volgens Griekse en Australische media spoorloos verdwenen in de wetenschap dat er nog een fraudezaak van meer dan 200 miljoen dollar aan zijn broek hangt.

'Ik had een contract voor een jaar en op de laatste dag is mij verteld dat ze iedereen nog even zouden bellen. Sindsdien heb ik niks meer gehoord en ben ik dus eigenlijk gewoon weer transfervrij. Over een paar weken hoop ik bij een nieuwe club te zitten, maar eerst moet ik dit nog even laten bezinken. Dit avontuur vergeet ik nooit meer.'