Jonge aanvaller uit Leiderdorp wil in Litouwen 'tegenstander dronken spelen'

In de zomer van 2018 krijgt Hamulic te horen dat hij weg moet bij Alphense Boys. De reden blijft onduidelijk voor de oud-speler van het Leidse UVS en Leiderdorpse RCL, hij zegt dat het niks met zijn spel te maken had. Na een succesvolle stage bij FC Twente kan hij aansluiten bij de U-19, maar daar zit wel een belangrijke voorwaarde aan verbonden. De club, net gedegradeerd naar de Keuken Kampioen Divisie, verkeert dan in financieel zwaar weer en wil dat Hamulic de kosten voor zijn verblijf bij een gastgezin uit eigen zak gaat betalen.

'In eerste instantie kon ik blijven en hadden ze zelfs een Islamitisch gastgezin voor mij geregeld. Dat klonk allemaal fantastisch, maar ineens kreeg ik te horen dat ik de kosten zelf maar moest betalen. Het zou gaan om 500 euro in de maand, maar voor een jongen van zeventien is dat erg veel geld. Ik kon dat niet betalen en de overgang ketste af.'

In februari gaat hij op stage bij Go Ahead Eagles. Hamulic zit dan al ruim een half jaar zonder club. 'Ja, het was wel alles of niets', vertelt hij. 'In mijn hoofd hield ik er al rekening mee dat het niet meer ging lukken. Als Go Ahead Eagles niks wordt, moet ik het betaald voetbal uit mijn hoofd zetten, dacht ik. Op de eerste training was ik niet mezelf, ging alles buitenkant voet spelen om te laten zien dat ik goed kon voetballen. Jan Kromkamp, trainer van U-19, kwam naar me toe en zei: wat ben jij aan het doen? Je bent op stage en je moet jezelf bewijzen. Gewoon normaal voetballen. Gelukkig ging het de volgende dag beter.'

Hij mag het seizoen afmaken bij de U-19. In een paar maanden tijd weet hij in tien wedstrijden zeven keer het net te vinden. Ook mag hij een paar keer invallen bij Jong Go Ahead Eagles, waar hij ook zijn doelpuntjes weet mee te pikken. Toch hoort hij in de zomer dat hij moet vertrekken.

Hamulic is verbaasd: 'Wat ik hoorde is dat de club toch iets anders zocht. Heel vreemd natuurlijk, want voor mijn gevoel speelde ik best goed en de statistieken liegen er niet om. De trainer zei dat het niks met mijn spel te maken had en dat hij het vermoeden had dat er wat speelde achter de schermen. Ik heb tot de dag van vandaag geen idee wat de reden was.'

Hamulic valt in het spreekwoordelijke zwarte gat. De clubs staan niet in de rij voor hem, ondanks een goed half jaar bij de jeugd van Go Ahead Eagles. 'Op een gegeven moment ben ik zelf de amateurclubs langs gegaan of er een plekje voor me was. Ik heb ze echt gesmeekt om me een kans te geven. Ook bij clubs uit de hoofdklasse heb ik mezelf aangeboden, ook om gratis te komen voetballen, maar dan zeiden ze dat het team vol was of dat ik niet goed genoeg was. Ik had het gevoel dat de hele wereld tegen me was en begon ook aan mezelf te twijfelen als voetballer.'

Er breekt een moeilijke periode aan voor de buitenspeler. 'Mijn dagen waren vaak eentonig', legt hij uit. 'Ik sliep de hele dag uit, ontbijten, relaxen en in de avond ging ik naar de sportschool. En ik kan je vertellen: op een bepaald moment komt dat echt je neus uit. Voor wie doe ik het eigenlijk? Wat heeft het voor zin? Dat soort vragen spoken dan constant door je hoofd.'

Hij twijfelde dus ook aan zichzelf. 'Andere mensen zeiden vaak dat ik iets speciaals had als voetballer, daar hield ik me maar aan vast.' Hamulic praat vaak met zijn moeder over de situatie. Zij adviseert hem om eerst het plezier terug te vinden in het voetbal en vanuit daar weer verder te kijken.

Via een vriend regelt hij het nummer van Gert Pluimgraaf, technisch manager bij Quick Boys. Hamulic mag zich bewijzen bij het tweede elftal van Quick Boys. 'Gelukkig was de trainer gecharmeerd van me als voetballer en mocht ik blijven. Ik was dolgelukkig.' Na een jaar zonder club te hebben gezeten speelt hij eindelijk weer wat wedstrijden en wat zijn moeder voorspelde, gebeurde ook: hij krijgt het plezier terug in het voetbal.

In februari van dit jaar krijgt hij een aanbieding van DFK Dainava, een club uit de tweede divisie van Litouwen. 'In eerste instantie zag ik dat helemaal niet zitten', vertelt Hamulic. 'Kort daarna werd ik benaderd door een zaakwaarnemer en die zei tegen mij: waar jij vandaan komt, moet je helemaal geen eisen stellen. Als je er dertien inschiet bij DFK Dainvava, kan je zo een stap omhoog maken. Ik moest lachen, maar zei: oke, maar dan moet je beloven dat als ik er dertien inschiet, die clubs dan wel echt komen. We hebben dat zwart op wit gezet in een contract, een soort afspraak tussen ons.'

'Ik vloog daarna naar Litouwen om op stage te gaan. DFK Dainava had toen een Italiaanse trainer, die helemaal niet hield van frivole buitenspelers. Hij was van de oude Italiaanse stempel, simpel voetballen. Na een week stage zei hij tegen mij: je bent niet de speler die wij zoeken, je bent niet goed genoeg. Een paar dagen later hadden we oefenwedstrijd tegen een van de topteams uit Litouwen. Ik scoorde en gaf een assist. Na de wedstrijd kwam de voorzitter de tribune afrennen met zijn tolk, want de beste man sprak alleen Russisch. De tolk zei in half Engels: tommorow we sign contract. Ik dacht: huh? Ik mocht toch gaan? De volgende dag heb ik het contract getekend.'

Bij de contractondertekening herinnert zijn zaakwaarnemer hem aan de gemaakte afspraak: dertien doelpunten in het komende seizoen. DFK Dainava had inmiddels een licentie gekregen voor het allerhoogste niveau (A Lyga). 'Mijn zaakwaarnemer zei meteen: die dertien doelpunten gaat je niet lukken op het hoogste niveau. En aan het begin had hij gelijk. In de eerste tien competitiewedstrijden wist ik ook niet te scoren. Het doel was om in 25 competitiewedstrijden dertien doelpunten maken, in een team dat waarschijnlijk onderin meedraait. Een flinke uitdaging.'

Maar tot nu toe weet Hamulic de verwachtingen én de gemaakte afspraak met zijn zaakwaarnemer volledig waar te maken. In de A Lyga maakte hij al vijftien doelpunten. Ook is hij al twee keer uitgeroepen tot 'Speler van de maand'. Hamulic is een van de revelaties van het seizoen. 'Ja, ik voel me fit en speel goed. Elke wedstrijd wil ik acties maken en mijn tegenstander dronken spelen.'

De mentaliteit binnen de club is wel wat anders dan Hamulic gewend is. 'Het motto is: de club betaalt je salaris en de rest moet je zelf maar uitzoeken. Als voetballer verdien je geld en dus verwachten ze dat je presteert. En of dat nou linksom of rechtsom is, dat maakt ze niet uit. Ik voel me wel goed bij die gedachtegang. Op dit moment wil ik ook alleen maar presteren.'

Een dag in het leven van Saïd Hamulic ziet er gestructureerd uit. Hij woont in een klein dorpje, net buiten de stad Alytus. De rust in het dorp bevalt hem goed. 'Ik probeer veel uit te rusten na de training. In de middag doe ik vaak een dutje. In de avond ga ik meestal Facetimen met wat vrienden of relax ik een beetje. Net als mijn teamgenoten heb ik een hekel aan koken, dus vaak gaan we samen wat eten in de stad. Weet je wat gek is? Ik mis eigenlijk niks uit Nederland. Voel me heel erg thuis in Litouwen, ben gewend aan de mentaliteit en de cultuur. In Nederland heb je toch meer afleiding van vrienden of kennissen. Hier heb ik echt totale rust en kan ik me volledig richten op het voetbal.'

Hamulic, geboren in Leiderdorp, maar kind van Bosnische ouders, heeft inmiddels ook contact gehad met de voetbalbond van Bosnië en Herzegovina. In theorie zou hij kunnen uitkomen voor Jong Bosnië, waar inmiddels ook al de eerste voorbereidingen voor zijn getroffen. 'Het grote probleem was altijd dat ik geen Bosnisch paspoort had. Wanneer je een paspoort aanvraagt, duurt het ook een tijd voor al het papierwerk geregeld is. Het paspoort is inmiddels binnen en als ik de bondscoach van U-21 mag geloven, kan ik binnenkort meedoen tijdens de EK-kwalificatie. Het is nu wachten op een telefoontje.'

Het contract bij DFK Dainava loopt volgend jaar december af. Hamulic wil zich nu vooral focussen op het voetbal, maar zijdelings wordt er al geïnformeerd door andere clubs. 'Soms word ik ook direct gebeld door clubs, wat ik best storend vind. Ik zat in het vliegtuig naar Nederland, toen ik werd gebeld door een club uit Kroatië. Ze vroegen hoe het ging en informeerden hoe ik mentaal in elkaar zit. Tuurlijk wil ik me laten zien in een betere competitie of met betere voetballers, maar op dit moment is dat voor mij niet aan de orde.'

Hoe kijkt hij nu eigenlijk terug op die periode in Nederland, waarin hij zonder club zat? 'Ja, tuurlijk levert dat gemengde gevoelens op', legt Hamulic uit. 'Ergens diep van binnen wist ik wel dat ik het kon, maar heb wel echt aan mezelf getwijfeld. Toen ik met Quick Boys U-21 tegen Cambuur U-21 speelde, kwam de trainer van Cambuur na afloop naar mijn trainer toe: die nummer tien van jullie, wat een goede speler is dat zeg. Ik kan iets extra's brengen, dat weet ik wel van mezelf.'

'Nu ik het goed doe in Litouwen en je dan bedenkt welke clubs je in Nederland hebben afgewezen, is dat eigenlijk lachwekkend', vervolgt hij. 'En het gekke is: voor mijn gevoel ben ik helemaal geen andere speler dan toen. Nu ben ik alleen wat zakelijker en slimmer in het veld.'