Schaatser Patrick Roest grijpt naast derde medaille op Olympische Spelen

In tegenstelling tot de meeste andere deelnemende landen was de voorbereiding van Nederland op de ploegenachtervolging niet goed. Naar aanleiding van het Olympisch Kwalificatietoernooi eind december in Heerenveen, werd het team samengesteld.

Marcel Bosker werd door de schaatsbond naar voren geschoven en dit ging ten koste van een startbewijs voor Roest op de 1.500 meter. Een afstand waar hij vier jaar geleden nog zilver op haalde. Bosker mocht op de schaatsmijl starten omdat elke schaatser die meedoet aan de ploegenachtervolging, ook een individuele afstand moet rijden.

In het radioprogramma West Wordt Wakker is moeder Bep Roest niet te spreken over het selectiebeleid. 'Schaatsers (o.a. Tijmen Snel red.) moesten thuisblijven omdat de ploegenachtervolging het belangrijkste was', zegt ze getergd. 'Maar je ziet het gewoon, het loopt niet. De schaatsers zijn met zichzelf bezig, maar het komt ook een beetje door de bondscoach. Hij moet veel meer op zijn strepen staan. Als een van de schaatsers zegt: ‘het kan niet’, dan wordt het gewoon niet gedaan. Dan moet hij zeggen: 'je moet wel'.'

In de kwartfinales moest Nederland zondag in een rechtstreeks duel tegen het Canada van Ted-Jan Bloemen. De in Gouda geboren, maar voor het Noord-Amerikaanse land uitkomende schaatser moest het onderspit delven tegen de Nederlandse trein. Toch zat Nederland nog even in spanning of er een ticket in zat voor de halve finale. Nederland moest met de tijd bij de eerste vier zitten, van de acht deelnemende ploegen om in aanmerking te komen voor een plaats in de halve finale. Dat lukte nipt.

‘Toen waren we al een beetje bang voor de medaillekansen', zegt Wim de vader van Patrick. 'Ze struggelen als team', vult moeder Bep aan. 'Dat is niet leuk om te zien. Het is helaas zo. Je zag dit een beetje aankomen.'

Na die kwartfinale werd het dan ook kenbaar dat het niet goed zat bij de Nederlandse equipe. In de halve finale was het trio Roest, Bosker, Kramer de te kloppen ploeg en dat proefde Noorwegen. Nu ging het niet om de tijd, maar werd het pleit beslecht in een rechtstreeks duel. Na een goede start van het Nederlandse trio, namen halverwege de Scandinaviërs het heft in handen. Een voorsprong die ze niet meer weggaven. Voor Nederland restte een duel om de laagste trede van het ereschavot.

Het Canada van Ted-Jan Bloemen werd uiteindelijk vijfde. Met bijna een halve baan voorsprong werd Zuid-Korea op een hoop geveegd. Uiteindelijk pakte Noorwegen het goud en de Russische ploeg het zilver.

Die laatste medaille heeft Roest nu drie in zijn prijzenkast hangen. Vier jaar geleden begon Roest met het verzamelen van olympisch kleinood. Hij pakte in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang zilver op de 1.500 meter en brons op de ploegenachtervolging. Met de medailles van deze Spelen erbij opgeteld staat de teller op vier in totaal.

Bovenal overheerst trots bij de familie Roest. Vader Wim vindt dat zijn zoon 'gelukkig mag zijn met twee zilveren medailles'. 'Het is jammer van de ploegenachtervolging, maar al stond Patrick onderaan, dan mag hij nog thuiskomen. We zijn sowieso trots. Daar hoeft hij geen medailles voor te halen. Nu zijn we alleen nog trotser.’